به همین جهت سوالاتم را با این پرسش که «آیا آجر یک شئ اساسی است» آغاز کردم. نوبت پاسخ‌ها فرا رسید. مردی برخاست و گفت: «یک آجر به عنوان یک آجر منفرد و مشخص چیزی است که منظور همان آقای وایتهد از شئ اساسی است.» فرد دیگری گفت: «نه. یک آجر منفرد یک شئ اساسی نیست. خاصیت عمومی مشترک تمام آجرها، یعنی آجر بودن است که یک شئ اساسی است.» مرد دیگری برخاست و گفت: «نه. خود آجرها شئ اساسی نیستند. شئ اساسی آن تصوری است که از اندیشیدن به یک آجر، در ذهن به دست می‌آید.» اشخاص یکی پس از دیگری برمی‌خاستند و من تا آن روز هرگز چنین دیدگاه‌های متفکرانه متفاوتی درباره یک آجر نشنیده بودم! همانطور که در تمام داستان‌های مربوط به فلاسفه آمده است، مباحثه به یک هرج و مرج ختم شد. آنها در هیچ یک از مباحثات قبلی، از خود نپرسیده بودند که آیا شئ ساده‌ای چون آجر و یا ذره کوچکی مثل الکترون یک شئ اساسی است یا خیر؟

به یاد دارم که یکی از دوستانم به نام پل الوم، ریاضیدانی که با من کار می‌کرد، پس از آن نزدم آمد و گفت: «وقتی از این ماجرا فیلمی بسازند، مردی را به تصویر می‌کشند که از شیکاگو بازمی‌گردد و گزارشش را درباره بمب به مردانی در پرینستون، تحویل می‌دهد. او یک لباس مرتب و تمیز به تن خواهد داشت و کیفی را حمل می‌کند و غیره... حالا تو با آستین‌های کثیف اینجا ایستاده‌ای و برای ما حرف می‌زنی، حال آنکه موضوع تا این حد جدی و حساس است.»

در اطاقم به قدم زدن پرداختم و به آن موضوع فکر کردم. آلمان‌ها هیتلر را داشتند و احتمال اینکه بمب اتمی بسازند کاملاً وجود داشت. اما احتمال آنکه آن را قبل از ما بسازند، وحشت‌آور بود. از این رو تصمیم گرفتم در ساعت سه به آن جلسه بروم.

در اوک‌ریج نمی‌دانستند کارشان به چه منظوری مورد استفاده قرار خواهد گرفت. آنها تنها از کاری که انجام می‌دادند مطلع بودند. منظورم این است که افراد عالی‌رتبه می‌دانستند که کارشان جداسازی اورانیم است ولی نمی‌دانستند بمب چه قدرتی دارد و یا دقیقاً چگونه کار می‌کند و چیزهای دیگر. و افراد پایین‌رتبه اصلاً نمی‌دانستند چه کار می‌کنند و ارتش می‌خواست که همین وضع ادامه یابد.