همان لمونی اسنیکت بود. پر از علامت سوال و بازی با کلمات و شخصیت های خاص. در همان شهر های خاصی که فقط در نوشته های اسنیکت پیدا می شود.
حس خوبی داشت خواندن این کتاب و بعد از هفت-هشت سال دوباره برگشتن به دنیای "بچه های بد شانس".
البته یک چیزی کم داشت نسبت به مجموعه ی قبل. یک نوع ظریف کاری که در آن مجموعه داشت شاید. مانند بیمارستان نیمه کاره، برکه ی هتل دینومان، دژاوو ی سیرک مرگبار و... 
و این که سوم شخص بودن راوی در مجموعه ی قبل شیرین تر بود تا اول شخص بودن خود لمونی.
شاید هم فقط من هفت هشت سال بزرگ تر شدم...

پی نوشت: 
<I>Nothing firm up a friendship like a good-natured argument.</I>
موافقم:)
        

          لمونی اسنیکت فانتزی‌نویس نیست، اما جهان داستان‌هاش اون جذابیت خاص فانتزی رو داره و مخاطب رو توی اتمسفر ویژه‌ی خودش فرو می‌بره؛ به قدری که گاهی مخاطبش حتی نمی‌تونه به راحتی از اون فضا بیرون بیاد و به سرعت دوباره با دنیای واقعی خو بگیره.
اون لمونی اسنیکت که در مجموعه اتفاقات ناگوار (بچه‌های بدشانس) فقط یه راوی بود، اینجا خودش شخصیت اصلی داستان شده، اما در گذشته و دوران نوجوانیش. خب طبیعتا با یکسان بودن جهان داستان، المان‌های مشابه زیادی هم دیده میشه و هرچند اون تراژدی سنگینی که روی لحن طنازانه مجموعه قبلی سایه انداخته بود اینجا سبک‌تر شده، ولی باز هم همون دوگانگی جذاب تراژدی و کمدی بین مضمون و لحن داستان تا حدی وجود داره و تم جنایی هم تعلیق لذت‌بخشی ایجاد کرده.
شخصا فکر می‌کنم برای کودک خیلی مناسب نیست و برای نوجوان شاید مناسب باشه. تجربه‌ی خودم رو هم اگه بخوام ملاک قرار بدم، خب قطعا اگه دوران کودکی یا نوجوانی این رو می‌خوندم به اندازه الان ازش لذت نمی‌بردم. شاید کارهای لمونی اسنیکت هم مثل شازده کوچولو یا آلیس در سرزمین عجایب باشه که هرچی بزرگ‌تر میشی و می‌خونی‌شون، بهتر درکشون می‌کنی و بیشتر لذت می‌بری.
        

          مجموعه جالبی هستش جلد اولش درون مایه کاراگاهی داره و برای رنج سنی ۱۲-۱۳ سال مناسبه