یادداشت آرش محبوب زاده

        لمونی اسنیکت فانتزی‌نویس نیست، اما جهان داستان‌هاش اون جذابیت خاص فانتزی رو داره و مخاطب رو توی اتمسفر ویژه‌ی خودش فرو می‌بره؛ به قدری که گاهی مخاطبش حتی نمی‌تونه به راحتی از اون فضا بیرون بیاد و به سرعت دوباره با دنیای واقعی خو بگیره.
اون لمونی اسنیکت که در مجموعه اتفاقات ناگوار (بچه‌های بدشانس) فقط یه راوی بود، اینجا خودش شخصیت اصلی داستان شده، اما در گذشته و دوران نوجوانیش. خب طبیعتا با یکسان بودن جهان داستان، المان‌های مشابه زیادی هم دیده میشه و هرچند اون تراژدی سنگینی که روی لحن طنازانه مجموعه قبلی سایه انداخته بود اینجا سبک‌تر شده، ولی باز هم همون دوگانگی جذاب تراژدی و کمدی بین مضمون و لحن داستان تا حدی وجود داره و تم جنایی هم تعلیق لذت‌بخشی ایجاد کرده.
شخصا فکر می‌کنم برای کودک خیلی مناسب نیست و برای نوجوان شاید مناسب باشه. تجربه‌ی خودم رو هم اگه بخوام ملاک قرار بدم، خب قطعا اگه دوران کودکی یا نوجوانی این رو می‌خوندم به اندازه الان ازش لذت نمی‌بردم. شاید کارهای لمونی اسنیکت هم مثل شازده کوچولو یا آلیس در سرزمین عجایب باشه که هرچی بزرگ‌تر میشی و می‌خونی‌شون، بهتر درکشون می‌کنی و بیشتر لذت می‌بری.