علی خوبم، این نغمه را، این لالایی را از مادرت، از شهربانو ، از شاهزاده‌ی سرزمین پارسیان به گوش جانت بسپار که اصلا شروع جهان حسین است و پایان آن نیز حسین است. اصلا جهان همه‌اش حسین است. هیچ چیز جز او نیست، هستی تنها حسین است...

گفتم:«روی هرمز سیاه باد که نامه‌ی پیامبر را پاره کرد تا تو امروز دست به ناموسش دراز کنی!» خلیفه خشمگین شد و چیزی گفت. به گمانم فکر کرده بود که دشنامش داده‌ام. شلاقی از زیر عبایش بیرون کشید و در هوا تاب داد، اما دست آن مرد مهربان از پشت، مچ دست خلیفه را گرفت.

گاهی پرده را کنار می‌زد و ایرانی‌ها را می‌دید. چه آشنا به نظرش می‌آمدند و چه خون‌گرم و مهمان‌نواز. هر کس که آنها را می‌شناخت ، جلو می‌آمد و به رسم ایرانیان ، دست بر سینه می‌گذاشت و سرش را با احترام اندکی پایین می‌آورد تا عرض ادبی کرده باشد و تعارفی. - راستی برادر، چرا این مردم که هم‌زبان و فامیل ما هم نیستند، بیشتر از اهل حجاز و عراق ، به خاندان پیامبر خدا محبت دارند و پیروی آنها را پذیرفتند؟