ساماراکیس از روشنفکران آزاداندیش یونان است و در آثارش سخت بر اضطراب و پوچی حاکم بر دنیای امروز، انزوا و تنهایی انسان، خشونت و خودکامگی صاحبان قدرت می تازد. نقطه ی ضعف پنجمین رمان ساماراکیس است و، به باور یکی از منتقدان، در رده ی بزرگ ترین آثار کافکا، اورول و کویستلر قرار دارد. این رمان در عین این که یک رمان سیاسی و پلیسی است، یک رمان متافیزیکی، مانند ادیپ شهریار و جنایت و مکافات هم هست: مردی بی هویت در کشوری بی هویت.... نقطه ی ضعف بی آن که آشفته و درهم برهم باشد، سرشار از پیچیدگی است، و در آن از فرم و تکنیک جدیدترین هنرهای معاصر استفاده شده است: شکستگی و پراکندگی نقاشی کوبیستی، راز و رمز فیلم های آلن رنه، قطع زمان حال و برگشت به گذشته و تداخل نقش شخصیت های فیلم های برگمان، دلهره و وحشت فیلم های هیچکاک، تعهد در قبال آن چه اصالت دارد و برحق است در آثار سارتر، طغیان سیزیف وار کامو، مکالمه ی ساده و بی پیرایه ی رمان های همینگوی، و طنز جاودانی ولتر. این کتاب در سال 1966 برنده ی جایزه ی دوازده تن یونان (مشهورترین جایزه ی ادبی یونان) شد و در سال 1970 از طرف هیئت داوران فرانسه، به عنوان بهترین کتاب خارجی انتخاب شد.