اگر به خواندن عاشقانه‌های نامتعارف علاقه دارید، کتاب‌های دوراس را از دست ندهید. کتاب‌های او گستره‌ی وسیع ژانرهای ادبی را در بر می‌گیرد: رمان، داستان کوتاه، نمایش‌نامه و... . دوراس جوایز بسیاری هم به دست آورده، از جمله جایزه‌ی ادبی کنگور برای رمان عاشق. سنت‌شکنی و پرداختن به موضوع‌های نامعمول، پرداخت نوگرایانه و استفاده از زبان و سبکی نو در ادبیات فرانسه باعث شده تا منتقدان به شیوه‌ی او «روش دوراسی» بگویند. اغلب آثار مشهور دوراس به فارسی ترجمه شده‌اند: شیدایی لول، اشتاین، عاشق، نایب کنسول و درد به فارسی قاسم رویین و مدراتوکانتابیله با ترجمه‌ی رضا سیدحسینی در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده‌اند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          ای دوست مکن که روزها را فرداست
نیکی و بدی چو روز روشن پیداست
در مذهب عاشقی خیانت نه رواست
من راست روم تو کژ روی ناید راست
مولانا 
نمایش نامه ای ساده ومعمولی دربرگیرنده مفاهیم خیانت وحسادت وعشق است.
کل نمایش نامه در یک صحنه که لابی هتلی است  روایت میشود .درون مایه کتاب حول محور مکالمات دوشخصیت اصلی می چرخد.زن وشوهری که درگذشته زندگی پرازعشقی داشته اند ولی به خاطر خیانت هردوطرف راهی جز جدایی برایشان نمانده است.اکنون هردو وارد رابطه های جدیدی شده اند.درهتل ناراحت وافسرده با یادآوری گذشته برای عشق ازبین رفته سوگواری میکنند
نمایش نامه با جملاتی سربسته ازطرفین شروع میشود رفته رفته روانتر وجذابتر میشود.
جذابترین قسمت نمایش نامه اعترافات دوطرف به خیانتشان است.
نقد:توصیف چهره بازیگران بادیالوگ شخصیتها همخوانی نداشت
کتاب را از طریق کتابخوان طاقچه واز نشرچشمه خواندم.ترجمه وویراستاری بسیار بد وآزاردهنده .پرازغلط املایی.

        

          زوجی که تصمیم به جدایی گرفتند و در لابی هتل با هم ملاقاتی دارند و در اون ملاقات به مرور گذشتشون می‌پردازند. در خلال این مرور غم،حسرت،سنگینی باری از گذشته، خشم از بین حرفهای رد و بدل شده به وضوح حس میشه.دیالوگهایی که ساده‌اند ولی در عین سادگی به دلیل واقعی بودن قابل پذیرش هستند.میشه درکشون کرد،میشه حسشون کرد. نویسنده چیزی رو بین این زوج تصنعی درست نکرده و حرفهایی که به همدیگه می‌زنند کاملا برآمده از موقعیتی هستند که دو طرف در حال گذرانش هستند. این ترکیب حسهای گوناگون در خلال گپ و گفت غم‌آلود این زوج خیلی خوب و منطقی بود. این نمایشنامه برشی از زندگی زوجی بود که به آخر خط رسیده بودند.ما می‌فهمیم در خلال صحبتها که چرا به این تصمیم رسیدند. من هم تصمیم این زوج به جدایی رو درک میکردم و هم این غم و خشمی که داشتند و البته من هم حسرت خوردم که چرا یک سری پرسشها و حرفها در زمان خودش زده نشد و چرا مراقبت هایی انجام نشد که سرانجام رابطه به اینجا نرسه.تمنا و دست و پا زدن مرد در آخر کار،مثل تلاش کسی بود که  قصد داره به ریسمانی هر طور شده چنگ بزنه،غافل از اینکه اون ریسمان،سرابی بیش نیست ...اگر تجربه جدایی دارید، احتمالا این نمایشنامه میتونه شما رو اذیت کنه...