دو سه سال پیش نمایشنامه‌ی ارثیه‌ی ایرانی رو خوندم و نوشتم دوست نداشتم، اما امروز که «تانگوی تخم‌مرغ داغ داغ» رو خوندم یه جورایی نظرم عوض شده و شاید علتش گذر زمان باشه... از این ایده که خود نویسنده یکی از نمایشنامه‌های گذشته‌ی خودش رو اقتباس کرده خوش اومد... از نظر بینامتنیت می‌شه به این پی برد که دنیایی که رادی سال‌ها قبل (و پیش از انقلاب) بهش می‌تازیده، در آینده هم از بین نرفته و دغدغه‌های یکسانی رو داشته! 
از طرف دیگه این بار به نمایشنامه به شکلی نمادین نگاه کردم... اگر محسن رو نماد روشنفکر بگیریم (که در تقریباً تمام آثار رادی وجود داره) باید قبول کنیم موسی، نماد مذهبیان، حسین نماد کارگران، انیس زنان سنتی و شکوه زن مدرن و... هستند که درسته کم و کسری‌هایی دارند اما به هر حال داستان رو پیش می‌برند. نمایشنامه‌ی خوبیه اما کاش قبل خواندن و یا شاید اگر عمری بود و تئاتر آزادی داشتیم، دیدنش، ارثیه‌ی ایرانی رو هم خونده باشید.
        

          این نمایشنامه بازنویسی نمایشنامه‌ی ارثیه‌ی ایرانی است.

داستان جالبی از یک خانواده و همسایه‌شان. روایت یک خونه‌ی قدیمی و خانواده‌ای که هیچ پیوند عاطفی و خانوادگی با همدیگه ندارن و کاراکتر ها سراسر به فکر سود و منفعت خودشون هستن و در اخر به دنبال حق خودشون از بقیه.
در این اثر هم رادی به خوبی نشون داد که زبان مردم کوچه و بازار رو به خوبی میتونه در آثارش استفاده کنه و فرهنگ یک دوره‌ رو بازتاب بده.

در کل فکر میکنم رادی در بیان و روایت از خانواده به شکل های مختلف تبحر خاصی داره.