الانه مبالغ هنگفتی صرف ساختن دورهمی های رادیویی، تلویزیونی و سینمایی می شود تا از مجاری رسمی، امید و شادی را به جامعه تزریق کنند و معمولاً قریب به اتفاق این برنامه ها جز پر کردن جیب «عمله های لودگی»، نتیجه ی دیگری ندارند. علت این امر را نه در خنده های جعلی و کیفیت نازل برنامه ها، که در بطن خود خنده باید جست: نیروی ویرانگری در این واکنش طبیعی بدن که با مهار زدنش شادکامی به جامعه ی افسرده و ترس خورده بازنمی گردد. کارتین فروزه، استاد فلسفه و دین دانشگاه کلگری کانادا و مدرس فلسفه ی تطبیقی، فلسفه ی فمینستی و فلسفه ی سیاسی، در این کتاب، غرب تا شرق فلسفه را در جست و جوی این نیروی ویرانگر می کاود. نیرویی که خنده را به دشمن هرگونه مرجعیت و سلسله مراتب مبدل می سازد. به همین علت، او بر کار فیلسوفان و مکاتبی تمرکز می کند که مرجعیت ها را به پرسش می گیرند: از نیچه و کیرکگور گرفته تا حکمت چین باستان و آیین بودیسم.