چیزی که از این کتاب با من می‌ماند نه مواجهه با مرگ عزیزان است، نه اتانازی یا معضل‌های اخلاقی پیچیده‌ای که ورنان و کلایو با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کردند، بلکه توجهی است که نویسنده به ساختار موسیقیایی روایت کرده است. انگار داستان موازی با روندِ ساختِ سمفونی‌ کلایو پیش می‌رود. اول روایت شسته‌رفته و تر و تمیزتر است، اما رفته رفته همه‌چیز درهم‌می‌‌آمیزد و در پایان حتی خیلی چیزها مشوش و درهم‌برهم است درست مثل سمفونی کلایو که هر چه به زمان تحویلش نزدیک‌تر می‌شد آشفته‌تر و از‌هم‌گسیخته‌تر می‌شد.
        

          دو دوست بودند، یکی آهنگ‌ساز و دیگری روزنامه‌نگار. دوستِ دخترِ مشترکی داشتند که زنِ کسِ دیگری شده و به دلایلی که نویسنده خیلی بازش هم نمی‌کند، اواسط رمان کمی جذاب شد. ولی در کل چون چند روزی از خواندش می‌گذرد، چیزی یادم نمانده.
        

          توی داستان چهار شخصیت مرد اصلی وجود داره، یک سردبیر روزنامه، یک آهنگساز، یک پیرمرد پولدار و سهامدار جزٕ روزنامه و فرد چهارم وزیر امور خارجه. آهنگساز داره مهمترین اثر زندگیش رو میسازه، سردبیر سعی می‌کنه روزنامه رو از سقوط و تعطیلی نجات بده و جناب وزیر در تدارک نخست وزیری برای چند ماه آینده هست. این چهار نفر حول محور یک‌ زن دور‌ هم جمع میشن. مالی همسر فعلی پیرمرد پولدار و معشوقه‌ی سابق سه نفر دیگه. داستان با مرگ مالی شروع میشه، مرگی در اثر بیماری مغزی که طی مدت کوتاهی تمام توانایی های مالی رو ازش میگیره و اون هیچ کنترلی روی خودش نداره تا اینکه میمیره. اولین صحنه‌ی داستان مراسم سوزوندن جسد مالی هست. آقای آهنگساز و سردبیر با هم دوست هستند ولی بقیه‌ی روابط بین این چهار نفر تیره و تار هست. با پیدا شدن چند عکس زندگی این افراد به هم‌‌ گره میخوره و اتفاقات جالبی می افته. 
ایده‌ی داستان واقعا عالی بود. یه جاهایی برای درک بهتر داستان نیاز به آگاهی بیشتر از معمول از تاریخ هنر و موسیقی حس میشد. یکی دو قسمت از داستان به نظرم اومد توضیحات داره کش میاد اما نه زیاد. اشاره های به اخلاقیات توی داستان جالب بود و آدم رو به فکر وا می‌داشت و در نهایت از خواندن این کتاب خوشحالم.ه