«مادربزرگ من» یک ناداستان است، یک ناداستانِ عمیق، تاثیرگذار و بُهت‌آور. تصور این‌که در روزگاری نه‌چندان دور، در همسایگی‌مان چنین جنایت‌هایی رخ داده است، دور از ذهن است! نقل است که نویسنده‌ی شهیر کشورمان محمدعلی جمال زاده در سفرش از بغداد و حلب به سمت استانبول شاهد عینی بخشی از این ماجرا بوده است، چنان‌که نوشته است:
«صدها زن و مرد ارمنی را با کودکان‌شان به حال زاری به ضرب شلاق و اسلحه پیاده و ناتوان به جلو می‌راندند. دختران ارمنی موهای خود را از ته تراشیده بودند و کاملا کچل بودند و علت آن بود که مبادا مردان ترک و عرب به جان آن‌ها بیفتند.»

بلی! «مادربزرگ من» روایتگر نسل‌کشی ارامنه در ترکیه است. در انقلاب ترکان جوان در سال ۱۹۰۸ حزب اتحاد و ترقی به قدرت می‌رسد و خیلی زود چهره‌ی واقعی خود را نشان می‌دهند و دست به فاجعه‌ای می‌زنند که خیلی از ما از آن بی‌خبریم.

«فتحیه چتین» در این اثر به سرگذشت مادربزرگ‌اش «هرانوش» می‌پردازد که هویت واقعی‌اش را تا سال‌های منتهی به مرگ‌اش پنهان کرده و در قامت «سحر خانم»، زنی مسلمان به ادامه‌ی حیات پرداخته بود.
در جریان نسل‌کشی ارامنه «هرانوش» از خانواده‌اش جدا می‌افتد و توسط خانواده‌ای ترک به فرزندخواندگی گرفته می‌شود، هر چند که پدرخوانده‌اش سعی می‌کرده او را مثل دختری که هیچ‌گاه نداشته، دوست بدارد اما مادرخوانده‌اش همواره او را به چشم کلفتی می‌دیده و همین موضوع تاثیر بسیاری در روان «هرانوش» داشته است.

باری «هرانوش» با هویتی دروغین بزرگ می‌شود، تشکیل خانواده می‌دهد و پس از دهه‌ها زندگی در جامعه‌ای با فرهنگ و مناسبات اسلامی، در سال‌های پایانی عمرش تصمیم می‌گیرد که زبان به روایت گشوده و با نوه‌اش درد دل کند؛ از تمام آن‌چه که بر او در این سال‌ها رفته است.  

آنچه «هرانوش» و کودکانی مانند او در طی آن دوران از سر گذرانده‌اند، حقیقتا هولناک است و شاید ادامه‌ی زیستن با هویتی دروغین از آن هولناک‌تر.
        

          روایت  رابطه نوه و مادر بزرگی که بعد از سالهای زیادی در اخرین روزهای زندگیش  پرده از زندگی سخت و دشواری که داشته برمیداره...
از اون کتابایی بود که باهاش بغض کردم ....
        

          فکر می‌کنی مادربزرگت رو واقعاً می‌شناسی؟
فتحیه چتین سال‌ها فکر می‌کرد مادربزرگش، سحر، یه زن مسلمون و ترک بوده، تا اینکه یه روز خودش تصمیم می‌گیره واقعیت رو بگه: اون در واقع یه دختر ارمنی به نام هرانوش بوده که توی نسل‌کشی ۱۹۱۵ خانواده‌اش رو از دست داده و به اجبار توی یه خانواده‌ی ترک بزرگ شده. توی این داستان واقعی، همراه با فتحیه دنبال خانواده‌ی مادربزرگش توی آمریکا می‌گردیم، پیداشون می‌کنیم و از نزدیک می‌بینیمشون، اما متأسفانه قبل از این دیدار، مادربزرگ رو از دست می‌دیم. کتاب خوش‌خوانه و می‌شه یکی دو روزه تمومش کرد، اما درد و رنجی که از خودش جا می‌ذاره، احتمالاً همیشه موندگاره... تو طول تاریخ، چقدر خاطره سرکوب شده، چقدر هویت دزدیده شده و چقدر آدم‌ها وادار شدن که سکوت کنن؟ کتاب رو پیشنهاد می‌کنم، امیدوارم که لذت ببرید.
        

          مادربزرگ نویسنده کتاب، در اواخر عمر تصمیم می‌گیره راز دلش رو به نوه‌اش بگه و اطلاعاتی از زندگی‌اش بگه که تا به حال به کسی نگفته.البته مادر و خاله های نویسنده از این اطلاعات هولناک خبر داشتند، اما نویسنده معتقده با این همه جزئیات فقط و فقط برای او تعریف شده. آنچه در سرگذشت تلخ و سخت مادربزرگ آمده  کشتار وحشیانه ارمنیان توسط عثمانی‌هاست. روایتی از یک ظلم و جنایت بزرگ. و حالا نویسنده در کتاب به صورت غیر خطی اما روان و ساده به بیان زندگی مادربزرگش می‌پردازه. اما روان بودن و سادگی تنها ویژگی کتاب نیست و به نظرم به طرز غیر جذابی این واقعه به نگارش درآمده.
قطع به یقین اگر نویسنده از فرم بهتری در روایت خودش استفاده می‌کرد، اثر بهتر و خواندنی تری حاصل میشد.سادگی کار بیش از حد بود که به نظرم باعث کاستن از جذابیت مطالعه شده بود.