کتاب را که دست میگیری و شروع به خواندن که می کنی، دنبال شخصیتی می گردی که انگار خودش نیست. اما با هفت راوی مواجه می شوی که هر کدام گذشته و حال را به زبان خود روایت می کنند تا تصاویر مه گرفته، واضح و واضح تر شوند. صفحات را پیش می روی، می خوانی و تصور می کنی و غرق می شوی و همچنان به دنبال آن فردی که از خودش فاصله گرفته است، غافل از اینکه تمام هفت راوی ناخواسته، ناعادلانه و بر سر جزئیاتی باورنکردنی و روزمرگی از خودشان فاصله گرفته اند و انگار خودشان نیستند...

 


        

          لعیا پس از 13 سال اقامت در ونکوور به ایران بر می گردد تا فکری به حال ازدواج به گل نشسته اش بکند اما...
این کتاب (که دارای جذابیت و کشش است) به زندگی معاصر ایرانی ها می پردازد: عشق ،جدایی، مهاجرت، مرگ و.... ولی متاسفانه پایان چندان مناسبی ندارد.
"انگار خودم نیستم " که به صورت اول شخص روایت می شود؛ برای افراد متاهل (علی الخصوص زوجهای جوان)مناسب است.