کتاب را که دست میگیری و شروع به خواندن که می کنی، دنبال شخصیتی می گردی که انگار خودش نیست. اما با هفت راوی مواجه می شوی که هر کدام گذشته و حال را به زبان خود روایت می کنند تا تصاویر مه گرفته، واضح و واضح تر شوند. صفحات را پیش می روی، می خوانی و تصور می کنی و غرق می شوی و همچنان به دنبال آن فردی که از خودش فاصله گرفته است، غافل از اینکه تمام هفت راوی ناخواسته، ناعادلانه و بر سر جزئیاتی باورنکردنی و روزمرگی از خودشان فاصله گرفته اند و انگار خودشان نیستند...

 


        

          انگار خودم نیستم حکایت آدمهایی که روح شون و خودشان پیر شدن اما فکر و دلشون هنوز تو خاطرات گذشته گیر کرده (مث عکس جلد!)
آدم‌هایی که غرق افکارشون شدند و این تفکرات رو به واقعیت‌ها و حرف زدن ترجیح میدند.
کتاب، داستان هفت شخصیت است اما هر کدام با قصه های پشت سرشان می توانند به طور کلی یک جامعه را در بر بگیرند و نماد یک جامعه باشند، در واقع ما با یک داستان ملودرام و خوش‌خوان کاملا ایرانی و معاصر از جنس خودمون و روزمرگی‌هایمان روبه‌رو هستیم!
با اینکه ۷ نفر راوی داستان هستند اما همه چیز ساختار منسجم و منظمی داره، هیچ اتفاق یا شخصیتی اضافه نیست و این تعدد راویان نه تنها گیج کننده نیست بلکه همین که یک روایت از زوایای مختلف بیان میشه باعث جذابیت کتاب شده.
و خب درست همونجایی که فکر میکنید همه چیز داره به خوبی و خوشی پیش میره همه معادلاتتون بهم میخوره که این خودش یه پایان به نظر من باشکوه رو رقم میزنه چون کتاب تو شیب داستان‌های "آنها تا اخر عمر به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کردند نمیوفته!"
رد و پای پیشینه هنری نویسنده تو شخصیتها و فضاسازی‌ها دیده میشه، به طوری که یک شخصیت (علیرضا) کاملا در عرصه سینما فعاله!
داستان از دید دو نسل پیش میره، آدمهایی که همونقدر که بالغ و روشن‌فکر و تحصیل کرده‌اند میتونند احساسات و گفت‌وگوهای بچگانه داشته باشند! آدمهایی که از قشر عادی جامعه اند و قهرمان نیستند بلکه مثل همه آدمهای دیگه با بیماری، دوری، افسردگی،مرگ و غم دست و پنجه نرم میکنند.
من قلم شیوای نویسنده و ساختار کلی داستان رو  دوست داشتم ولی دوست داشتم تهش مشخص‌تر می بود
        

          لعیا پس از 13 سال اقامت در ونکوور به ایران بر می گردد تا فکری به حال ازدواج به گل نشسته اش بکند اما...
این کتاب (که دارای جذابیت و کشش است) به زندگی معاصر ایرانی ها می پردازد: عشق ،جدایی، مهاجرت، مرگ و.... ولی متاسفانه پایان چندان مناسبی ندارد.
"انگار خودم نیستم " که به صورت اول شخص روایت می شود؛ برای افراد متاهل (علی الخصوص زوجهای جوان)مناسب است.