به نام خدا
یادداشت گنامینوها قدر آدم را نمی‌دانند - مریم راهی، ۱۸ اسفند ۱۴۰۲

گنامینوها نمی‌خواستند قصه را تمام کنم 

یک‌جورهایی نمی‌دانم چطور درباره‌اش بنویسم. هم به دل می‌نشست و هم گاهی دل‌دل می‌کردم که نیمه‌کاره رهایش کنم. گاهی با طنز‌های ریزش لبخند به لبم می‌نشست و گاهی از بی‌مزه‌گی می‌خواستم کتاب را ببندم. شاید اگر ابتدای رمان اسمی از «داستان نوجوان» آورده بود، هیچ‌وقت از قفسه کتابخانه برنمی‌داشتم. ولی وقتی شروع کردم، هیچ نفهمیدم حرف حسابش چیست. به نویسنده اعتماد کردم. پیش رفتم. تا نزدیک صفحه هفتاد را به زحمت خواندم. اما گنامینوهایی که داشتند توی ذهنم تخم می‌گذاشتند را له کردم و از صفحه هفتاد تا دویست و سی و هفت را یک نفس خواندم. الآن احساس روشنی می‌کنم. با همسرم جر و بحث کردیم. وقتی برگشت باید از دلش دربیاورم. منِ صدونود سانتی که نباید مغلوب گنامینوهای پیزوری شوم!
          

            یک جا خواندم کتابی‌ست درباره شب قدر و مناسب نوجوان‌ها. نسخه کاغذی‌اش را پیدا نکردم و الکترونیکش را خواندم. همان اول کار متوجه شدم این کتاب مشکل رده سنی دارد. طراحی شخصیت‌ها  متناسب با کودک دبستانی ست، فضای فانتزی برای نوجوان طراحی شده، و البته متن و توصیفات در دسته ترسناکِ بزرگسال طبقه‌بندی می‌شوند!
نویسنده تلاش کرده گناهان را بر مبنای روایات تبدیل به یک تصویر فیزیکی بکند. مثلا ناسزاگویی، منجر به این می‌شود که گنامینوها (شیطان‌های کوچک) زبان را بخورند و بدن برای جبران خوردگی زبان سلول‌های مغز را جایگزین کند که این به مرور موجب بی‌خردی ناسزاگو می‌شود. به نظرتان زیادی وحشتناک نبود؟! شانس آوردیم از خیر توصیف مادی گناهانی مثل غیبت گذشته بود!!
درنهایت برای نوجوان‌ها توصیه‌اش نمی‌کنم. برای بزرگسال‌ها هم چیزی مثل "گناهان کبیره" آیت‌لله دستغیب است، با چاشنی فانتزی و کمی طنز.