برای شناخت غربِ قرن بیستم، به ویژه سال های جنگ جهانی اول و اضطراب عمومی، تنش و بحران پس از آن، آثار داستانی گویاتر از آثار فلسفی هستند. از این رو هر چه درباره اضطراب اندیشهٔ غربی در قرن بیستم و بحران انحطاطی سخن بگوییم یا تمام مفروضات مدرنیته را انکار کنیم و اضطراب موجود در آثار متفکرانی چون دِریدا و حقیقت بحران انحطاطی ناشی از انکار معنا و حاکم شدن تردید به جای یقین در تئوری های لیوتار و فوکو را به بحث بگذاریم و ظهور نشانه های ابزوردیته در بشر قرن بیستم را تحلیل کنیم، به اندازه بیگانهٔ آلبر کامو، مرد معلقِ سال بلو، بار هستیِ میلان کوندرا و برخی آثار فردیناند سلین، ادوارد آلبی و اوژن یونسکو گویای ابزوردیتهٔ قرن بیستم نخواهد بود. سردی، اضطراب، وهم و تعلیقی که در آثار فرانتس کافکا وجود دارد، با چندین کتاب فلسفی نیز به سادگی به مخاطب منتقل نمی شود. چرا که کافکا خود اسیر وهم و اضطراب قرن بیستمی است و در آن جهان سرد، تلخ، مبهم و پراضطراب _جهان کافکایی_زندگی می کند.

از طرفی باید توجه داشت که تمام آثار ادبی نیز همانند انسان ها از خاستگاهی شامل تعلقات، باورها و رویکردها نشئت می گیرند. در واقع هیچ اثری نمی تواند بی نظر و فاقد سوگیری باشد. آلبر کامو در این باره با اغراق، نفس کشیدن را هم داوری کردن می داند. او با این تعمیم به این مسئله اشاره دارد که انسان نمی تواند از عالم عهد و تعهد خارج شود چرا که همهٔ رفتار و گفتار او و تمام هستی خواه ناخواه جهت دار است. کامو با این بیان، این نکته را هم یادآور می شود که اگر تعقّل، نظر دادن، ارزش گذاری و اساساً ورود جانبدارانه و تعهد از انسان گرفته شود، اصلاً موجودیتی ندارد. نگاه جانبدارانه با بی انصافی یا بی عدالتی متفاوت است. بی انصافی زمانی است که در برخورد با یک رویداد، به طور عمد برخی نکات حذف شده و نادیده گرفته شود یا برخی بزرگتر یا کوچک تر نشان داده شود. این با روایت صادقانه و منصفانه یک واقعه همان گونه که رخ داده است به همراه جانبداری عقیدتی، متعهدانه و بر اساس باور ها یکسان نیست.

در شرق تمدن های کهنی مانند شهر سوخته در سیستان یافت شده اند که قدمت زمانی آن ها به سادگی 8 یا 9 هزار سال پیش تخمین زده می شود اما کهن ترین تمدنی که آثار آن در اروپا دیده شده، تمدن کرت با قدمتی نزدیک به 6 هزار سال است.

در این دوره تمدن کرت تمدنی اسطوره ای و رو به زوال و انحطاط بود که در آن در کنار پرستش خدایان، رذایل اخلاقی متعددی رواج داشت. در بسیاری از تمدن های کهن شرقی مانند ایران باستان، سومر و هند، سلسله رفتار ها و آداب اخلاقی و دینی مانند حجاب و پوشش زنان به عنوان میراث دوران امت واحده وجود داشت اما علی رغم آنکه کرت تمدنی شرقی بود، عادت برهنگی در میان زنان رواج داشت. در این تمدن همچنین ویژگی هایی از تمدن غرب رومی همانند مردان و زنان گلادیاتور، رفتارهای سادیستیک و ظالمانه و نظام های بردگی وجود داشت که در هیچ یک از تمدن های شرقی دیگر مشاهده نشده است.