برای من کتابِ آموزنده‌ای بود.
اول که سراغش رفتم، انتظارِ مواجهه‌ای فلسفی با عشق را داشتم. اما بعد از چند صفحه متوجه شدم که موضوع کتاب، تا حد زیادی با چیزی که فکرش را می‌کردم فرق دارد. 
کتاب در قالب یک گفتگو با یک فرد دیگر نوشته شده و اصلِ تلاشِ نویسنده تاکید بر نقش کلیدی و تعیین‌کننده عشق بر معنای زندگی، سیاست، هنر و آموزش است و در این بین، به طیف گسترده‌ای از مسائل مرتبط می‌پردازد. خیلی از جاها نویسنده نظرات شخصی‌ش در باب مسائل مختلف را مطرح میکرد که چندان مورد پسندم نبود. با خیلی از حرف‌هایش اصلا موافق نبودم و دفاعیاتش از بعضی مسائل ابدا قانع‌کننده نبود. مثلا به نظرم منطقِ نظریه‌های رقیبِ سیاسی‌ای که نویسنده ادعای پیشی‌گرفتنشان از لیبرالیسم/سوسیالیسم را دارد چندان قوی نیست.
با این حال، بحث‌های مربوط به موضاعات غیرسیاسی به مراتب دلنشین‌تر بود. کتاب با تعریف فلسفه به عنوان "جست‌و‌جوی سکولارِ زندگیِ خوب"  شروع و سپس اشاره‌ی دقیقی بر 4 اصل بزرگ معنا در تاریخ می‌شود: اصل کیهان‌شناختی، الهیاتی، اومانیستی و سرانجام واسازی. سپس نویسنده به دفاع از "عشق" به عنوان پنجمین اصل معنا در تاریخ می‌پردازد. ( که باز به نظرم منطقی استوار، آن‌را حمایت نمی‌کند!)
با توجه به این‌که نویسنده کتاب، لوک فری، چند سال وزیر آموزش در فرانسه بوده، بحث‌های جذابی را درباره مسئله آموزش پیش می‌کشد. در ادامه هم ارتباط هنر مدرن با عشق، کمی بررسی می‌شود.
یکی از مشکلاتی که در حین خواندنش دااشتم این بود که با این‌که به شدت مجذوبِ حرف‌ها بودم، نمی‌توانستم ارتباط آن موضوع خاص را به "عشق" پیدا کنم. به نظرم کلِ کتاب خیلی شبیه یکی دو جلسه سخنرانی بود، که سخنران جذاب حرف می‌زند اما گاهی از محور بحث‌هایش دور می‌شود. با این حال دوستش داشتم و بیش از انتظارم آموختم.
ترجمه کتاب هم به نظرم خوب و دقیق بود. یکی دو جا، غلط‌های ویرایشی بدجور توی ذوقم زد.
پ.ن.: نویسنده در این کتاب مدام به کتاب دیگرش، la revolution de l’amour اشاره می‌کند. در گودریدز این کتاب که اسمش de l’amour است، به نظرم به اشتباه با آن یکی مرج شده. دوست داشتم آن‌را هم می‌خواندم.