آیا من به‌سوی خود ایده‌آلم حرکت می‌کنم؟ نکتهٔ اصلی در اینجا، حرکت است. حرکت به‌سوی چیزی و گاهی فاصله گرفتن از راه‌حلی که جواب نمی‌ده به همان اندازه خوبه که حرکت به‌سوی چیزی که صحیحه.
        

          بااینکه رمان کوتاهی بود اما محتوای بشدت جذابی داشت .. 
        

          این کتاب یک جورهایی مثل کتاب کافه چرا بود. برای همین اون‌قدر از خوندنش لذت نبردم اما برای یک بار خوندن توصیه‌اش می‌کنم اگر در مسیر کشف معنای زندگیتون سردرگمید.  
        

          می‌تونست قوی‌تر باشه و به جای اینکه اینقدر شخصیت‌ها جملات شعاری تحویل هم بدن، در قالب داستان پیام منتقل بشه. تحول شخصیت اصلی هم یه مقدار عجیب پیش رفت؛ با افکاری که آخر کتاب به عنوان جمع‌بندی داشت انگار می‌گفت خیلی چیزا رو تغییر داده در حالی که -درسته نگرشش تغییر کرد ولی- کلا یکی دو تا تصمیم رو عملی کرد در طول داستان. کتاب ایده‌های قشنگی داشت ولی نویسنده با زیاد توضیح دادن‌شون لذت اینو که خواننده خودش اونا رو درک کنه ازش می‌گرفت.
از نظر ویراستاری هم نمی‌دونم چرا لحن گفتگوها مدام بین محاوره و رسمی جابه‌جا می‌شد.
        

          رمانی روان‌شناختی و فلسفی...
در مورد مردی سردرگم به نام اسکات،
که از یه کافه‌ی عجیب سر درمیاره —
و همون کافه، زندگی‌شو عوض می‌کنه.

جایی که با سه سؤال ساده روبه‌رو می‌شه:

 آیا دارم به‌سوی خودِ ایده‌آلم حرکت می‌کنم؟
 اگر امروز بمیرم، از چی پشیمون می‌شم؟
 آیا من مهربونی می‌کنم؟

 روند داستان آروم و دوست‌داشتنیه مثل خوردن یه عصرونه‌ی دلچسب وقتی بارون میاد پشت پنجره... ☕🍪