یک جا خونده بودم که چقدر خوشبختیم کتاب‌هایی با ترجمه‌ی مینو مشیری می‌تونیم بخونیم. و این درست‌ترین چیزیه که راجع به این مترجم و ترکیبش با پروست می‌شه گفت. 
        

          مبتدی، کسالت‌بار، بی‌احساس و به‌اصطلاح عاشقانه...
        

          یک روایتِ خیلی کوتاهِ خطیِ  نیمچه عاشقانه‌ی به اصطلاح کلاسیک.
حرفِ خاصی برای گفتن ندارد. خودِ پروست احتمالا تنش در گور لرزیده بعد از انتشارِ این داستانِ ابتداییش :))

به کارِ نوجوان‌ها (۱۵سال به بالا) شاید بیاید یا برای شروعِ کتاب خواندن، چون سبک و ساده است.

ولی یک گوشواره‌ی خیلی خوب دارد؛ قلب انسان نه یارای همیشه گریستن دارد و نه توان همیشه دوست داشتن.