مبتدی، کسالت‌بار، بی‌احساس و به‌اصطلاح عاشقانه...
        

          یک جا خونده بودم که چقدر خوشبختیم کتاب‌هایی با ترجمه‌ی مینو مشیری می‌تونیم بخونیم. و این درست‌ترین چیزیه که راجع به این مترجم و ترکیبش با پروست می‌شه گفت. 
        

          یک روایتِ خیلی کوتاهِ خطیِ  نیمچه عاشقانه‌ی به اصطلاح کلاسیک.
حرفِ خاصی برای گفتن ندارد. خودِ پروست احتمالا تنش در گور لرزیده بعد از انتشارِ این داستانِ ابتداییش :))

به کارِ نوجوان‌ها (۱۵سال به بالا) شاید بیاید یا برای شروعِ کتاب خواندن، چون سبک و ساده است.

ولی یک گوشواره‌ی خیلی خوب دارد؛ قلب انسان نه یارای همیشه گریستن دارد و نه توان همیشه دوست داشتن.
        

          همین داستان چهل صفحه ای من رو متقاعد کرد که سمت در جستجوی زمان از دست رفته هرگز نرم؛ کتابی دشوار و در عین حال مبتدی و پوچ.