حالا که به این چهل و چهار داستان کوتاه نگاه می­کنم،
احساس می­کنم هر کدام از آن­ها عکس­های واضحی
هستند از کیفیت روح نویسنده در روزهایی که آن­ها را
نوشته است. اگر جسمانیت ما را دوربین­های عکاسی زیر
نور کافی به تصویر می­کشند، باری ابزار عکاسی روح، به
گمانم، کلمات است. بدین گونه، این مجموعه در نگاه من،
آلبوم عکسی است با چهل و چهار قطعه عکس از روحی
که کلمات، با نهایت صراحت و صمیمیت، در طول
سالیان دراز از آن عکاسی کرده­اند. کودکی، زندگی، عشق
و مرگ برای من همواره دریچه­های پر نوری بوده­اند که مدام
روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهای خود کرده­اند.
همیشه فکر می­کردم اگر قرار باشد روزی این دریچه­ها را
نقاشی کنم، به ترتیب با رنگ­های سپید و سبز و سرخ سیاه
رنگ­آمیزی خواهم کرد. اما حالا به دلایل زیاد تردید ندارم
که حتا اگر این رنگ­ها را بردارم، ترتیبی نخواهند داشت؛ از
آن­که هر دریچه می­تواند هر رنگی داشته باشد. تنها بستگی
دارد کی و از چه نقطه­ای به آن نگاه کنی.