حالا که به این چهل و چهار داستان کوتاه نگاه می­کنم، احساس می­کنم هر کدام از آن­ها عکس­های واضحی هستند از کیفیت روح نویسنده در روزهایی که آن­ها را نوشته است. اگر جسمانیت ما را دوربین­های عکاسی زیر نور کافی به تصویر می­کشند، باری ابزار عکاسی روح، به گمانم، کلمات است. بدین گونه، این مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسی است با چهل و چهار قطعه عکس از روحی که کلمات، با نهایت صراحت و صمیمیت، در طول سالیان دراز از آن عکاسی کرده­اند. کودکی، زندگی، عشق و مرگ برای من همواره دریچه­های پر نوری بوده­اند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهای خود کرده­اند. همیشه فکر می­کردم اگر قرار باشد روزی این دریچه­ها را نقاشی کنم، به ترتیب با رنگ­های سپید و سبز و سرخ سیاه رنگ­آمیزی خواهم کرد. اما حالا به دلایل زیاد تردید ندارم که حتا اگر این رنگ­ها را بردارم، ترتیبی نخواهند داشت؛ از آن­که هر دریچه می­تواند هر رنگی داشته باشد. تنها بستگی دارد کی و از چه نقطه­ای به آن نگاه کنی.