بیا تا جهان را به بد نسپریم. به کوشش همه دست نیکی بریم نباشد همی نیک بد پایدار. همان به که نیکی بود یادگار همان گنج دینار و کاخ بلند. نخواهد بدن مر ترا سودمند سخن ماند از تو همی یادگار. سخن را چنین خوار مایه مدار تو ای آن که گیتی بجویی. همی. چنان کن که بر داد پویی همی فریدون فرخ فرشته نبود. ز مشک و ز عنبر سرشته نبود به داد دهش او یافت آن نیکویی. تو داد و دهش کن فریدون تویی

برآمد بر این روزگاری دراز کشید اژدهافش به تنگی فراز خجسته فریدون ز مادر بزاد. جهان را یکی دیگر آمد نهاد ببالید برسان سرو سهی. همی تافت زو فر شاهنشهی جهان جوی با جمشید بود. به کردار تابنده خورشید بود جهان را چو باران بایستگی روان را چو دانش به شایستگی به سر بر همی گشت گردان سپهر. شده رام با آفریدون به مهر

چو ضحاک شد بر جهان شهریار. بر او سالیان انجمن. شد هزار سراسر زمانه بدو گشت باز برآمد بر این روزگار دراز نهان گشت کردار فرزانگان پراگنده شد کام دیوانگان هنر خوار شد جادویی ارجمند نهان راستی آشکارا گزند شده بر بدی دست دیوان دراز. به نیکی نرفتی سخن جز به راز