این داستان به به خاطر نام مترجمش خواندم و یکی از ستاره‌ها برای ترجمه است.
طبیعی بود که حکایت ناکاملی از یک زندگی باشد اما طبیعی نبود که هیچ و هیچ و هیچ اوج و فرود و نقطه‌ی اکسترمم نسبی‌ و حتی توجه به جزئیات یا هرچیزی که کمی تحرک ایجاد کند، نداشته باشد. میزان بی‌اتفاق بودنش از حدی که نویسنده‌ای بخواهد با نیت جدی، یکنواختی و کرختی بسازد، بسیار فراتر بود.
نسخه‌ی صوتی‌اش را وقت کارهای روتین و رانندگی اما با توجه خوبی گوش دادم. خواندنش را به کسی توصیه نخواهم کرد.
        

          ساده و لطیف و با‌احساس
        

          فروچو» برادر نورسیده­‌ای است که با آمدنش مادر را به کام مرگ فروبرده، با زیبایی ذاتی‌­اش فرزندخوانده‌‌ی اعیان‌­ها شده و واسکو و مادربزرگ هفته­‌ای یک بار برای دیدنش به ویلارسا می‌­روند، اما در این میان آن­چه هر­ روز بی‌­اهمیت­‌تر می‌­شود، همان فروچویی است که هم‌‌اکنون واسکو دارد با او دردِدل می­‌کند؛ فروچو­ای که به‎‎‎‎‌‌دلیل تربیت خاصش به‌‌سختی می‌­توان با او ارتباط گرفت، پسربچه­‌ای ننر و نازپرورده که برخوردی سرد دارد، اسباب بازی‌­های قشنگش را به رخ می‌‌کشد، با گریه­‌های بی­‌دلیلش واسکو را به دردسر می‌­اندازد و حکم آخر آن­که، مقصر اصلی مرگ مادر است.
اما چه چیزی این فروچو­ی بی‌­اهمیت را ناگهان تبدیل به برادری کرده که برای پذیرفتنِ نبودنش، باید این‌چنین با او بودن را ادامه دهد؟
        

          چند صفحه آخر اشکم را درآورد. اشکم دمِ مشکم‌ نیست؛ اما داستان خانوادگی زیبا و لطیف و انسانی بود.