همیشه خوندن و گوش دادن به زندگینامه و داستان های غم دار رو دوست داشتم. یه طور غیر قابل توصیفی رضایت خاطر بهم میدادن.

کتاب پیش‌ِرو داستان خانوادگی نیست. داستان دوباره خانواده شدن است.
کتاب از نظر ادبیات چنگی به دل نمیزد ولی احساسات پشت هر کلمه همچو شمشیر قلبت رو تیکه و پاره میکنن.
داستانی بی شیله پیله از غم،حسرت،دوری،سوگ،فراموشی،تلاش برای فرار کردن، عشق و سپس آرامش است.
خوندنش رو پیشنهاد میکنم؟ بله ولی برای افراد غم دوست.

پ.ن: نوشتن ریویو خیلی برام دشوار شده. دلم میخواست بیشتر بنویسم...
        

          فروچو» برادر نورسیده­‌ای است که با آمدنش مادر را به کام مرگ فروبرده، با زیبایی ذاتی‌­اش فرزندخوانده‌‌ی اعیان‌­ها شده و واسکو و مادربزرگ هفته­‌ای یک بار برای دیدنش به ویلارسا می‌­روند، اما در این میان آن­چه هر­ روز بی‌­اهمیت­‌تر می‌­شود، همان فروچویی است که هم‌‌اکنون واسکو دارد با او دردِدل می­‌کند؛ فروچو­ای که به‎‎‎‎‌‌دلیل تربیت خاصش به‌‌سختی می‌­توان با او ارتباط گرفت، پسربچه­‌ای ننر و نازپرورده که برخوردی سرد دارد، اسباب بازی‌­های قشنگش را به رخ می‌‌کشد، با گریه­‌های بی­‌دلیلش واسکو را به دردسر می‌­اندازد و حکم آخر آن­که، مقصر اصلی مرگ مادر است.
اما چه چیزی این فروچو­ی بی‌­اهمیت را ناگهان تبدیل به برادری کرده که برای پذیرفتنِ نبودنش، باید این‌چنین با او بودن را ادامه دهد؟
        

          مادر راوی ۲۵ روز بعد از به دنیا آمدن برادرش میمیره،پیشکار یک بارون ثروتمند برادرش دانته (فروچو) رو به فرزند خواندگی قبول میکنه.
برادرش مریض میشه و اینجا با هم یه سری خاطرات رو مرور میکنن و درباره رابطه برادرش با زن ها و تنهایی و فقر و ترس از مرگ صحبت میکنن.
داستان کشش و هیجانی نداره و وارد جزئیات نشده و فقط یه سری کلیات رو گفته و داستان بیشتر به جنبه احساسی و پرداختن به رابطه ساده راوی و برادرش و مادربزرگشون پرداخته ولی جذابیتی نداره داستان‌.
        

          ساده و لطیف و با‌احساس
        

          این داستان به به خاطر نام مترجمش خواندم و یکی از ستاره‌ها برای ترجمه است.
طبیعی بود که حکایت ناکاملی از یک زندگی باشد اما طبیعی نبود که هیچ و هیچ و هیچ اوج و فرود و نقطه‌ی اکسترمم نسبی‌ و حتی توجه به جزئیات یا هرچیزی که کمی تحرک ایجاد کند، نداشته باشد. میزان بی‌اتفاق بودنش از حدی که نویسنده‌ای بخواهد با نیت جدی، یکنواختی و کرختی بسازد، بسیار فراتر بود.
نسخه‌ی صوتی‌اش را وقت کارهای روتین و رانندگی اما با توجه خوبی گوش دادم. خواندنش را به کسی توصیه نخواهم کرد.
        

          چند صفحه آخر اشکم را درآورد. اشکم دمِ مشکم‌ نیست؛ اما داستان خانوادگی زیبا و لطیف و انسانی بود.