دست های کوچولو کف می زنند داستان عجیبی است.پیرمردی عجیب که همان اوایل کتاب شب موقع خواب عنکبوتی را می خورد .دکتری عجیب و موزه ای عجیب که برای جلوگیری از خودکشی باز شده و با نمایش تصاویر و ماکت های خودکشی افراد مشهور در خلاف دلیل باز شدنش عمل می کند و در  کنار آن داستانی عاشقانه   که نحوه ی نگارش و روایت این قسمت عاشقانه با بقیه ی داستان متفاوت و شاعرانه تر و تا حدودی شبیه رئالیسم جادویی مارکز است که البته جایی به موزه ی عجیب گره می خورد. در کل داستانی عجیب از مرگ و زندگی.
        

          این‌جا یکم عجیبه. یادداشت نوشتن از اون‌م عجیبتر.
(اصلا چه‌طور باید یه ریویوی درست‌ودرمون نوشت؟ پراگماتیسم‌طوری زندگیمو گرفته. به این فک می‌کنم خودم با همچین یادداشتی می‌تونستم تصمیم بگیرم بخونمش یا نه؟)
دست‌های کوچولو کف می‌زنند از زبان سوم شخصه و هر فصل به کرکترای مختلفی می‌پردازه: یه کارمند موزه، دکتر، یه عاشق و معشوق و... ژانرش کمدی‌سیاه، درام، عاشقانه‌ و فانتزیه لذا اشاره زدن به داستان، حتی اجمالی ساده نیست. مدل روایت جالب و غریبه ولی به‌نظرم فوق‌العاده نیست. بهرحال کتاب فراموش‌نشدنی‌ایه. طول کشید بخونمش.
        

          شخصیت های کتاب؛ پیرمردی بعضی شب ها عنکبوت میخورد، دکتری که آدمخوار است، موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی ساخته شده ولی تبدیل به محل رایج خودکشی شده است و خلاصه آدم‌هایی که مرگ تبدیل به بخشی از شخصیتشان شده است. شاید جز چند صفحه آخر کتاب نه تنها اثری از امید در کتاب نبود بلکه مانند همان موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی بود ولی همیشه طناب خودکشی در آن آماده بود این کتاب هم همیشه ناامیدی روزانه را تامین میکرد
        

          واقعیتش اینکه خیلی دوسش نداشتم، داستان چیزی برای ارائه  نداشت.
همه چیز به شدت تکراری و حوصله سربر بود و تقریبا یه کپی‌پیست طولانی از «مغازه‌ی خودکشی» بود.