این‌جا یکم عجیبه. یادداشت نوشتن از اون‌م عجیبتر.
(اصلا چه‌طور باید یه ریویوی درست‌ودرمون نوشت؟ پراگماتیسم‌طوری زندگیمو گرفته. به این فک می‌کنم خودم با همچین یادداشتی می‌تونستم تصمیم بگیرم بخونمش یا نه؟)
دست‌های کوچولو کف می‌زنند از زبان سوم شخصه و هر فصل به کرکترای مختلفی می‌پردازه: یه کارمند موزه، دکتر، یه عاشق و معشوق و... ژانرش کمدی‌سیاه، درام، عاشقانه‌ و فانتزیه لذا اشاره زدن به داستان، حتی اجمالی ساده نیست. مدل روایت جالب و غریبه ولی به‌نظرم فوق‌العاده نیست. بهرحال کتاب فراموش‌نشدنی‌ایه. طول کشید بخونمش.
          

            شخصیت های کتاب؛ پیرمردی بعضی شب ها عنکبوت میخورد، دکتری که آدمخوار است، موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی ساخته شده ولی تبدیل به محل رایج خودکشی شده است و خلاصه آدم‌هایی که مرگ تبدیل به بخشی از شخصیتشان شده است. شاید جز چند صفحه آخر کتاب نه تنها اثری از امید در کتاب نبود بلکه مانند همان موزه‌ای که برای جلوگیری از خودکشی بود ولی همیشه طناب خودکشی در آن آماده بود این کتاب هم همیشه ناامیدی روزانه را تامین میکرد