یادآور اول راهنمایی بود !:دی
مرا با, عینک آفتابیم به خاک بسپارید! بسپارید. بسپاید...
        

          "مثل الاغ لگد میزد و مثل تمساح گاز میگرفت"
بخشی از کتاب👆😐
متاسفانه بنده با اشعار خارجی ارتباط برقرار نمیکنم، به چند دلیل:
۱.ترجمه نه تنها حق مطلب رو بیان نمیکنه بلکه مطلب رو نابود میکنه.
بعضی شعرها واقعا پر مفهومن اما ترجمه که میشه اصلا نمیشه بهش گفت شعر 
۲.عدم درک ادبیات خارجی
۳. انقدر حافظ و سعدی و مولوی و.... خوندم هیچ شعر دیگه ای به چشمم نمیاد.
البته بعضا اشعاری به زبان اصلی هم مطالعه کردم اما واقعا فقط شاعرای ایرانی شاعرن 😅
در مورد خود کتاب هم خیلی فضاش مایوسانه بود.
        

          1. به نظرم این ایده های ناب زاییده واقعیت سیاه «مردم له شده» در جامعه سرمایه داری هستند.

2. خود واقعیت مردم له شده ناشی از فروپاشی «رویای آمریکایی» است که چامسکی توضیح میدهد یعنی عدم امکان جابجا شدن بین طبقات. این خودش را در شعر سیلوراستاین به صورت ناامیدی مطلقی نشان میدهد که مدام یادآوری میکند حتی اگر وزن کم کنی، حتی اگر مشروب نخوری، حتی اگر... بالاخره میمیری.

3. فضای بسیار نزدیک به این را میشود در شاعر نسل بیت «امیری باراکا» که به خاطر سیاه پوست بودن به فرهنگ هارلم نزدیک است مشاهده کرد. سیاهپوست بودن و تاثیر گرفتن از بزرگانی مثل مالکوم ایکس و مارتین لوتر کینگ جونیور به شعر باراکا حالت اعتراضی خیلی پررنگ تری میدهد.
        

          از بهترین های سیلورستاین