خیلی جالبه که یک روز بیدار بشی و ببینی دماغت نیست و تبدیل شده به شخصی که در جامعه مقام بالاتری داره. اینکه دماغ دستگیر شد و سعی داشت فرار کنه داستان رو به یک دیوانگی مطلق تبدیل کرد و من بسیار از خوندش لذت بردم. اولین داستانی بود که از گوگول میخوندم و ناامیدم نکرد. 
امیدوارم هیچوقت دماغم رو گم نکنم.
        

          دوتا داستان از گوگول خوندم توی دوروز!:))
من این رو البته با ترجمه خشایار دیهیمی خوندم که نیست توی گودریدز. 
حالا داستان چیه؟ آقای سرگرد یک‌روز از خواب بیدار میشه و میبینه ای وای دماغش نیست!  و ماجرایی که برای پیدا کردن دماغش طی میکنه واقعا بامزه‌ست:))
من سراغ ادبیات روس خیلی وقت بود نرفته بودم به‌خاطر این‌که عمیقا خسته‌م میکنن. ولی گوگول داره نظرم رو عوض میکنه واقعا:)))
        

          نمی‌دونم شاید واقعا اینکه کارمون لنگ یه تیکه بینی باشه یا نه، بستگی به موقعیت اجتماعی‌مون داره.
اولا خوشحالم که آشناییم با گوگول و دو داستانی که ازش خوندم(این کتاب، به علاوه یادداشت‌های یک دیوانه) منجر به مواجهه‌م با مصادیقی برای  ژانر "گروتسک" شد؛ این ژانر ظاهرا به نحوی، چیزی بین ژانرهای کمدی و دارک کمدیه و واقعیت‌ها و خیالات، بهنجاری‌ها و نابهنجاری‌هارو در کنار هم قرار می‌ده.
(اخیرا خیلی به ژانرهای فرعی‌تر و زیرژانر‌ها علاقه‌مند شدم؛ دنیای جالبی دارن)
دوما؛ اینکه گوگول دغدغه‌ها و واقعیت‌های دوره‌ی خودش رو-که بیشتر حول اختلاف طبقاتی و موقعیت اجتماعی می‌چرخیده-با سبک عجیب‌ و جالبش درهم‌آمیخته، واقعا قابل تقدیره.
درکل داستان گیرا و بامزه‌ای داشت.