به نام او

من و خیلی‌های دیگر عاشق خورخه لوئیس بورخس هستیم.
به‌شخصه کتاب یا مقاله‌ای نیست که در آن نشانی از بورخس باشد و کنجکاوی مرا برنیانگیزد و مرا مجبور نکند که آن را تهیه کنم و بخوانم. 
کتاب «بورخس و اورانگوتان‌های ابدی» هم از این قاعده مستثنا نبود.
یک نویسنده برزیلی که شیفته بورخس است داستانی جنایی نوشته که بورخس یکی از شخصیتهای اصلی آن است.
داستان به‌مانند نوشته‌های خود بورخس ساختاری لابیرنت‌گون یا هزارتومانند دارد، در واقع یک داستان وفادارانه به سبک بورخس و علایق ادبی و غیرادبیش (مانند اسطوره، نشانه شناسی و ...).  و انصافاً نویسنده شرمنده مراد خود نشده و داستانی قابل قبول ارائه کرده است.
رمان «بورخس و اورانگوتان‌های ابدی» ساختار بدیعی دارد. لوئیس فرناندو وریسیمو نویسنده برزیلی رمان، نویسنده و مترجمی برزیلی و  آلمانی‌الاصل به نام وگلشتاین را خلق می‌کند که او هم شیفته بورخس است و داستانی از او را در جوانی ترجمه کرده و چیزی بر داستان افزوده که نویسنده آرژانتینیِ معروف را خوش نیامده است، بعد از این قضیه او به بورخس نامه‌های زیادی می‌نویسد که همگی بی‌جواب می‌ماند تا اینکه بیست و پنج سال بعد از ترجمه آن داستان در جریان نشستی درباره آثار ادگار آلن پو (از بنیان‌گذاران ادبیات جنایی) در بوینس آیرس با نویسنده محبوبش بورخس روبرو می‌شود، و به‌واسطه قتلی که در یکی از روزهای این نشست رخ می‌دهد، رابطه صمیمانه‌تری با او پیدا می کند و با همدیگر به حل معماهای این جنایت می‌پردازند.
رمان هفت فصل دارد. وریسیمو در پنج فصل اول از زبان وگلشتاین به شرح وقایع می‌پردازد در فصل بسیار کوتاهِ شش با نامه‌ای از وگلشتاین به بورخس روبروییم که در آن از نویسنده محبوبش می‌خواهد که او  فصل آخر را بنویسد، فصلی که معماها در آن حل می‌شود و نتیجه‌گیری نهایی انجام می‌پذیرد فصلی که بسیار خوب  و شگفت‌انگیز نوشته شده است. وریسیمو به‌خوبی توانسته در قالب بورخس فرو برود و داستانش را به پایان برساند.
و طنز قضیه این است که آیا این رمان داستانی‌ست به قلم وگلشتاین و بورخس یا داستانی‌ست نوشته وریسیمو با شخصیت‌های وگلشتاین و بورخس؟ اصلا قتلی رخ داده است؟ نشستی درباره آلن‌پو برگزار شده است یا نه؟
و این یعنی همان ساختار هزارتومانندِ بورخسی که وریسیمو به‌خوبی از پسش برآمده.
ولی نمی دانم که من به‌عنوان یک بورخس‌دوستِ دیگر در معرفی این رمان موفق عمل کردم یا نه؟ :)
        

          "ادای احترامی به بورخس با استفاده از خود بورخس"
یا 
"پیوند زدن دم خروس به میمون"

بعنوان یک عاشق سینه چاک ادگار آلن پو ،  دیوانه ی اچ پی لاوکرافت و کسی که برای بورخس احترام بسیار قاعله؛ از خودم توقع داشتم در مقابل داستانی که ادای احترام به این سه اسطوره به حساب میاد زانو بزنم و زمین رو ببوسم. اما اونقدر که از خودم و از این کتاب انتظار داشتم تحت تاثیر قرار نگرفتم و این خیلی ناامید و ناراحتم کرده ؛ بخصوص وقتی دیدم بعضی از کتابخوان های خفنی که میشناسم به این کتاب امتیاز بالایی دادن، این ناامیدی عمیق تر شد و الان واقعا و جدن فکر میکردم اشکال پیدا کردم.
در حقیقت داستان هیچ اشکالی نداره نه از نظر تکنیکی و نه تاکتیکی. همه چیز هوشمندانه و دقیقه و سرجاشه. نبوغ خالص، شیطنت، شوخ طبعی ، اطلاعات زمینه ای فوق العاده زیاد، هیجان، ترس، پیچش داستانی و مقادیر زیادی نماد و معما ؛ چیزهایی ان که میتونن هر خواننده ای توی هر سطحی رو به جنون عشق بکشونن. اما داستان برای من با وجود اینهمه کامل بودن، تکراری بود و انگار قبلا بارها و بارها خونده بودمش. 
البته بعنوان همسر سابق ادگار آلن پو بهم حق بدید این داستان ها برام تکراری باشن و زیاد هیجان زده‌ام نکنن. 
......