ایده‌ی وجود یک طرح اغلب به آن‌ها احساس آرامش می‌دهند_حتی اگر برای‌شان کاملا ناشناخته و تصورش هم محال باشد_ و به رنج و فقدان‌شان معنا می‌بخشد. می‌دانیم که برای بسیاری، حتی در اردوگاه‌های کار اجباری، این اعتقاد که، با همه‌ی این‌ها، آنچه تجربه می‌کند یک‌جورهایی معنی‌دار است و جایی در طرح خدا دارد آرامش‌بخش است، چیزی که به آن دل می‌بندند.
        

          ‏برای فلسفه نخوانده‌ای مثل من جالب بود.
‏بنظر می‌آید نمایشنامه‌ست، اما «گفتگویی» است دربارهٔ مسئلهٔ خیر و شر و نسبت آن با جهان هستی و سازگاری وجود خدای کامل با آن.
‏ارجاع مطالب به اندیشهٔ مانوی (ثنویت)، مطالب آگوستین، هیوم و نمایشنامه فاوست مهمه.
‏صفحات آخر چرخش مهمی در گفتگو اتفاق می‌افته؛ تبیین خیر و شر با فرض عدم وجود خدای مطلقا کامل.
‏احتمالا نمایشنامه بهتر می‌توانست نکات این دو دیدگاه متفاوت رو در ذهن مخاطب ثبت کنه.
‏کتاب ترجمهٔ خیلی خوبی داره. بخش منابع معرفی شده برای مطالعه هم عالیه.
‏سوال؛ 
‏اگه اشتباه نکنم در این گفتگو خیر و شر مفاهیمی مطلق درنظر گرفته شده‌اند. اگر مفهوم «خیر» و «شر» را نسبی فرض کنیم و تجربیات فردی و اجتماعی را نیز بر این مفاهیم تأثیر پذیر بدونیم، آیا توضیح هر دو تبیین بیان شده متفاوت نمیشه؟