در پوشاک الجزایریان، چادر پوششی بود در زمره پوشش های دیگر. پیش از آغاز انقلاب چادر خود موضوع مبارزه بود. استعمارگران برای آن که بهتر جامعه الجزایر را زیر سلطه درآورند و در آن نفوذ کنند و رامش سازند، به عنوان این که می خواهند زن را آزاد سازند، رفع حجاب را شروع کردند. خبرگان استعمارگر بدین نظر رسیده بودند که ملت الجزایر تا زمانی زنانشان تغییر نکرده اند تسلیم ناپذیر خواهد ماند. اگر می خواهید بر الجزایر جاودانه سلطه یابید کار تحمیل سلطه را از زنان شروع کنید. در مقابل این تصمیم استعمار، چادر از دیده الجزایریان مقدس شد و مقاومت در برابر رفع حجاب، خود وسیله مبارزه شد. جنگ انقلابی این رفتار را سراپا دگرگون ساخت. زنان که نخست برکنار بودند، از سال 1955 شروع به ایفای نقش سیاسی کردند و وارد مبارزه شدند . . . زن از خانه به در آمد و در نبرد شرکت جست. در کوچه، در میان دیگران، زن دستورات را دریافت می داشت و ابتکارها بود که به کار می زد. در انقلاب، در این کارگاه عظیم وی کارآموزی کرد. کارآموزی برای آزادی خودش و هنوز چادر به سر داشت.

این است دنیای استعمارزده. بومی موجودی است زندانی و زندانش وطن اوست. تبعیض نژادی جز چگونگی قطعه قطعه کردن و جز مرزبندی دنیای استعمارزده نیست. نخستین امری که استعمارزده یاد می گیرد این است که در جای خود بماند و پای از خط بیرون ننهد. به همین دلیل رویاهای بومی، رویاهای عضلانی است؛ رویاهای عمل است؛ رویای هجوم بردن است. من در خواب، خود را می بینم که می پرم و جست و خیز می کنم و شنا می کنم و می دوم و از بلندی خود را بالا می کشم.در خواب، خود را می بینم که قهقهه سر داده ام و از خنده خودم دارم روده بر می شوم. از شطی با یک شلنگ عبور می کنم. اتومبیل ها و سگان شکاری در تعقیبم هستند و هرگز به گردم نمی رسند. در تمام مدت استعمارزدگی، استعمارزده تنها از 9 شب تا 6 صبح آزاد می شود.

ما امروز به هر کاری توانائیم به شرط آن که میمون وار از اروپا تقلید نکنیم و هم بدان شرط که آرزوی رسیدن به اروپا و اروپایی شدن وسوسه مان نکند . . . این راست است که ما را به نمونه و سرمشق، به گرده ها و سرمشق ها نیاز است. برای بسیاری از ما نمونه اروپایی هیجان انگیز و اغواگر است، اما دیدیم که این تقلید ما را به چه شکست ها و پریشان روزی های ناگوار کشانده است.