بریده‌ای از کتاب دوزخیان روی زمین اثر فرانتس فانون

این است دنیای استعمارزده. بومی موجودی است زندانی و زندانش وطن اوست. تبعیض نژادی جز چگونگی قطعه قطعه کردن و جز مرزبندی دنیای استعمارزده نیست. نخستین امری که استعمارزده یاد می گیرد این است که در جای خود بماند و پای از خط بیرون ننهد. به همین دلیل رویاهای بومی، رویاهای عضلانی است؛ رویاهای عمل است؛ رویای هجوم بردن است. من در خواب، خود را می بینم که می پرم و جست و خیز می کنم و شنا می کنم و می دوم و از بلندی خود را بالا می کشم.در خواب، خود را می بینم که قهقهه سر داده ام و از خنده خودم دارم روده بر می شوم. از شطی با یک شلنگ عبور می کنم. اتومبیل ها و سگان شکاری در تعقیبم هستند و هرگز به گردم نمی رسند. در تمام مدت استعمارزدگی، استعمارزده تنها از 9 شب تا 6 صبح آزاد می شود.