﷽
همیشه روایت‌های آدم‌ها از آنچه دیده‌اند برای من جذاب بوده،مثل سفرنامه‌ها که یک نفر یک کشور یا شهر دیگر را روایت می‌کند یا خاطرات رزمندگان دفاع مقدس،این افرادچیزهایی دیده‌اند که برای ما شایدفرصت دیدنش کم باشد یا اصلا نباشد! قصه قبرستون روایت دیده‌های نویسنده از جایی‌ست که آنچه او دیده شاید ما اصلا فرصت دیدنش را هم پیدا نکنیم.

آقای شرفخانلو را با کتاب‌های متعددش می‌شناسم،قلمش روان است و جذاب، خواننده را درگیر کتاب می‌کند،تا آنجا که من کتاب شبیه خودش ایشان راسال‌ها پیش ایستاده خواندم!قصه‌قبرستون هم مثل همان کتاب جذاب است،چرا‌که با توجه به شغل نویسنده مشاهداتی داشته از سازمان و مکانی که اسمش را شنیده‌ایم ولی هیچ خبر ازش نداریم برایم بعضی روایت‌ها بُهت آور بود که چرا ما آدم‌ها حتی موقع مرگ هم دنبال سواستفاده از دیگران هستیم یا گاهی خنده دار است روایت ها که چرا باید یک آدم قبل از فوت والدینش دنبال تقسیم ارث و میراث باشند!
        

          «قصه قبرستون» مجموعه‌ای از خاطرات حرفه‌ای رئیس آرامستان شهر خوی است. حسین شرفخانلو در این کتاب به‌طور مستقیم و غیرمستقیم به دشواری‌ها، حاشیه‌ها، اتفاقات، تشریفات اداری و قانونی و، به‌طور کلی، مسائل مربوط به شغل خود و همکارانش پرداخته است. فصلی نیز به رویدادهای دوران کرونا و پیامدها و حاشیه‌های این همه‌گیری و تاثیر آن بر فعالیت شغلی نویسنده و همکارانش اختصاص یافته است.

روایت‌ها عمدتاً به زبان طنز نوشته شده است. نویسنده برای پیشبرد روایت از کنایه، مثل، تشبیه و اصطلاحات محلی نیز بهره گرفته است. شرفخانلو در خلال بازگو کردن خاطرات حرفه‌ای خود به مسائل فرهنگی و اجتماعی شهر و منطقه خود نیز اشاره کرده است. استفاده از زبان طنز تا حدی تلخی ذاتی خاطرات مشاغل این‌چنینی را زدوده است. روایت و توصیف با جملات بلند از ویژگی‌های چشمگیر کتاب است که نویسنده در اغلب موارد در پرداخت آنها موفق بوده است.

خواندن کتاب احتمالاً برای علاقه‌مندان به روایت‌های مستند سودمند خواهد بود.

این مرور نظر «شخصی» مرورنویس است.
        

          قصه قبرستون روایت حسین شرفخانلو است از دیده‌هایش در سال‌های تصدی مسئولیت سازمان آرامستان‌های خوی.
شتری که دم‌در همه خواهد خوابید و دیر یا زود راه همه را به قبرستان خواهد انداخت. پس نحوه مواجهه‌ها با این پدیده به خودی خود می‌تواند جذاب باشد، به خصوص فصلی از این کتاب که درباره دوران کرونا است.
کتاب با این که قرار است روایتگر نحوه مواجهه آدم‌ها با مرگ باشد، اما در برخی جاها و مخصوصا در اوایل، به بیان خاطرات اداری می‌گذرد که اگر مکان وقوع را از آرامستان به مثلا اداره اقتصاد و دارایی تغییر دهیم فرقی به‌حال اصل ماجرا نمی‌کند. ایکاش تغییری در فصل‌بندی می‌شد و ریتم کند ۱۰۰صفحه اول با برخی فصل‌های انتهایی جابجا می‌شد. فصل آخر، بهترین فصل کتاب است از نظر من.
هرجا و در هر شغلی هستید حتما روایت جذابی دارید از شغلتان. کاش بنویسید و بگوئید.
        

          کتاب جالبی بود...خوشم اومد...