این کتاب، یکی از کتابای کم‌حجم این نویسنده است که گفته میشه شخصی‌‌ترین و پررمزورازترین اثرشم هست.

در مقدمه زندگی‌نامه‌ای از نویسنده و نکاتی درمورد بعضی از آثارش (گرگ_بیابان، دمیان، سیذارتا یا سیدارتا و ...) آورده شده که به‌نظرم بیشتر به درد افرادی میخوره که قبلا خوندنشون و البته درمورد خود این کتاب هم نکات جالبی ذکر کرده که از اسپویل خالی نیست.

راوی ه. ه (هرمان هسه) میخواد داستان سفری رو بنویسه که با گروهی از افراد مجمع -که گروهی با قدمت طولانی و قوانین و مقرارت مشخص هستند- واردش شده و سفریه که نه به‌وسیلۀ وسایل حمل و نقل بلکه به‌نوع دیگری اتفاق میوفته و نوعی سفر روحانیه که البته به‌نوعی به توهمات ناشی از مصرف مواد مخدر شباهت داره که امکان مصرفشون توسط نویسنده تکذیب شده.

میتونم بگم تقریبا دوسوم ابتدایی کتاب میتونه خیلی جذاب نباشه اما هرچه به پایانش نزدیک‌تر میشیم، دنبال کردنش هیجان‌انگیزتر میشه.

باید بگم با شناختی که از نویسنده دارم پایانش برام ساده نبود، خیلی قابل تأمل بود و حتی یه‌جاهایی منو یاد سیذارتا انداخت.

دوتا نقد ازش پیدا کردم که جز اون‌ نکته‌ای که بالاتر ذکر کردم و اشاره به اینکه مجمع اشاره به اعتراض سیاسی رمانتیست‌ها داره و این کتاب شرح سیر معنوی انسان به‌سوی کماله به چیز خاص دیگه‌ای اشاره نکرده بودن.
        

          کار خیلی خوبی هست به ویژه برای کسانی که زمانی دلبسته‌ی علوم سنتی بوده‌اند و رازآموزی را  از جان دوست می‌دارند.
ترجمه ی آقای حبیبی هم خوب و خواندنی است.
        

          حدیث فراموشی مسیر و ترک یاران
        

          بسیار گیج کننده و غیرقابل فهم.
به نظر می‌رسید مشکل از ترجمه باشد. البته اشتباه اصلی این بود که من این اثر هسه را بدون شناخت قبلی از ایشون و بدون مطالعه بقیه آثارشون خواندم و چیزی نفهمیدم. گفته می‌شود که این اثر، سفرنامه روحانی ایشان به شرق وجود ایشان است. پس داشتن فهم فلسفی، پیشنیاز مطالعه آن است.