پی نفی است بیلا ماتاس. اینکه کدام نویسنده دوزخ ننوشتن را به دوزخ نوشتن ترجیح می‌زند. یکی می‌زند پی بیابان مثل رمبو. و دیگری هم مشغول به هیچ تا آخر زندگی. خواندنش بدک نیست در این عصر شتاب‌زده و مغشوش. 
به قول پتی اسمیت در خط ام:
از هیچ نوشتن همچی راحت هم نیست.
        

          تویسنده در بارتلبی و شرکا سراغ هزارتوهایی از نه و آدم های نه رفته و آن ها را چنان با واقعیت و خیال در هم آمیخته . در این اثر خواننده شک میکند که در حال خواندن رمان است یا به قول راوی پانوشت هایی بدون متن است . راوی کتاب که همچون بارتلبی و کافکا که در این کتاب زیاد به آنها و همچنین به سایر نویسندگان دیگر نه اشاره می کند در اداره ای کار می کند تصمیم میگیرد نویسندگانی را پیدا و درباره شان بنویسد که نوشتن را کنار گذاشته اند و این کار را در ۸۶ پانویس در یک رمان تجربی می نویسد.