این کتاب نوبل برده و خود همینگوی می‌گه یه نقطه عطفیه توی کارهاش؛ ولی من جدا نمی‌دونم چرا اونقدری که باید باهاش ارتباط نگرفتم. داستانش تشبیه به روند زندگی آدمیزاد و پیروزی‌ها و شکست‌هاش بود و یه سری جملاتش هم جالب بودن ولی به شدت برای من حوصله سر بر بود و اخراش به خاطر یه سری اتفاقات توش حتی عصبی کننده! 
        

          توی همین تعداد صفحه های کم لحظه هایی بود که قلبم تند تند می زد از شدت حس کردن تک تک کلمه های همینگوی، از شدت حس کردن تنهایی پیرمرد. اینکه تنها مشکلی که وجود داشت این بود که قدری دورتر رفته بود. فقط قدری دورتر.
        

          پیرمرد و دریا یعنی
محض غرور بی‌قرارت،
هرچقدر هم خسته،
هرچقدر هم رنجور،
شده با یک لاشه،
دست‌پُر برگردی...

        

          واقعا وقتی یک شاهکار را برای خوانش انتخاب می‌کنید باید ترجمه عالی انتخاب کنید؛ واقعا حیف شد این شاهکار را با ترجمه آقای مهدی نصیری شروع کردم:(
حتما باید دوباره با یک ترجمه خوب بخوانمش و بعد نظرم رو بگم ؛ فک کنم ترجمه آقای دریابندری خوب باشه؟ نظرتون؟
        

          I didn't enjoy it
        

          He no longer dreamed of storms, nor of women, nor of great occurrences, nor of great fish...