نظرها (11)

درسته، هرچی به اواخر عمرش نزدیک‌تر میشیم داستان های عمیق‌تری نوشته.
یه ماجرایی هست که میگن وقتی تو بیست سالگی بیچارگان رو نوشته بهش گفتن که شاهکار نوشته بعد هم به طرز اغراق آمیزی از کتابش تعریف کردن و بردنش تو محفل نویسندگان. داستایفسکی بیچاره همه اون اغراق ها رو جدی گرفته و فکر کرده دیگه خیلی نویسنده بزرگیه و بعد به برادرش نامه نوشته که نمیدونی چه موفقیتی به دست آوردم و کافیه قدم بردارم تا همه جا بپیچه داستایفسکی میخواد داستان جدید بنویسه. چشم همه به منه. و بعد به خاطر این نامه و ساده لوحی بچگانش تو محفل نویسندگان تا مدت ها دستش مینداختن و لقب جوش ادبی رو بهش داده بودن.(تو چون جوشی چرکین بر چهره ادبیات شکفته‌ای) و شایعه‌ های خنده داری پخش کردن به حدی که تا پایان عمرش از اون ماجرا دلشکسته بوده.
ولی مطمئناً نمی‌دونستن روزی می‌رسه که داستایفسکی میشه یکی از دو نویسنده برتر جهان و اسمش از همه اعضای اون محفل مشهورتر میشه.
مطنئناً آثار اولیه‌اش چیز خاصی ندارن. مثلاً به نظر من شب های روشن، به زور ارزش یک بار خوندن داره. ولی خب اگر بیچارگانی نبود، هیچوقت برادران کارامازوفی هم در کار نبود. 

و اینکه برای من این سِیر پختگیش، چه از لحاظ نویسندگی، چه از لحاظ پختگی روحی و اخلاقی و پختگی ایمانش خیلی جذابه. 
این سِیر رو می‌شه تو کتاباش دید. مثلاً من الان جوان خام رو که میخونم، می‌بینم خیلی از سوالات که انگار تا مدت ها خوره ذهنش بودن رو تو برادران کارامازوف هم اورده و جواب داده.
یا شخصیت هاش انگار همشون تکراری‌ان و تو برادران کارامازوف به پخته ترین حالت خودشون می‌رسن. 

حاجی من قبل از اینکه همزاد رو بخونم این نظرت رو تو ذهن داشتم بعد الان که داشتم می‌خوندم و لذت می‌بردم گفتم شاید بنده‌خدا گفته‌ نیمه‌ی دوم داستان خوب نیست، برا همین اومدم دوباره نگاه کردم!
آقا ما که داریم عشق می‌کنیم با نیمه اول داستان.
 تا اینجا دقیقاً اون چیزی‌یه که من از داستایفسکی می‌خواستم: روان‌کاوی! 

بله درسته..
متاسفانه اون جای مشخصی نداره چون مجموعه داستانه...
ولی چون در اصل میخواستم همه آثار داستایفسکی رو داشته باشم اون رو هم بر اساس یکی از داستاناش یه جایی گذاشتم.
یکی دوتا کتاب دیگه هم همین مشکل رو دارن.