جزئیات فعالیت

 خیلی دور بود. انگار خانم مونتگومری کل داستانو long shot گرفته بود! از متن داستان خارج بودم و از نظر احساسی با وقایع ارتباط نمیگرفتم و تبعا فقط یه دید بیرونی منطقی داشتم. به قولی «تو جو داستانش نبودم» . و از یه جایی به بعد قابل پیش‌بینی بود... به طرز معجزه آسایی همه چیز حل میشد... (شاید اگه توی جو بودم اتفاقا ازش لذت هم میبردم ولی اینقدر وقایع دور و بدون جزئیات بود که نمیتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم)