یادداشت امیررضا سعیدی‌نجات

        بسم الله

همیشه برایم جای سوال است که چطور می‌شود افرادی، برای سفرهای برون مرزی، به جای انتخاب کشورهایی با فرهنگ غنی، به سراغ کشورهایی صرفاً پیشرفته می‌روند؟ مثلاً به جای شهری مثل استانبول سراغ شهری مثل دوبی را انتخاب می‌کنند‌...
حالا منصور ضابطیان سوال جدیدی ایجاد کرده است... او می‌گوید چطور می‌شود افرادی وارد محیطی جدید برای سفر بشوند و به دنبال کشف باشند، اما در طول سفر با فرهنگ آن سرزمین زیست نکنند؟

منصور ضابطیان در سفرنامه‌هایش حرف‌های جدیدی برایمان دارد که از زبان هیچ‌کس دیگری که به آن دیار رفته نشنیده‌اید. پس اگر به دنبال تکرار حرف‌های همیشه‌گی هستید اینجا جای شما نیست!

تصور کنید، او نه به سراغ ایاصوفیه رفته و نه میدان تقسیم (تکسیم)... او کوچه پس کوچه‌هایی را انتخاب کرده که شاید بتوان گفت هیچ مسافری به سراغ آنجا نرفته است...

مزیت دیگر او سخن گفتن و معاشرت با مردم است. تصور کنید او حتی در جایی که مترجمی ندارد نیز، به ارتباط برقرار کردن در دل اجتماع ادامه می‌دهد. وارد خیابان‌ها می‌شود، به سراغ مغزه آرایشگری می‌رود تا سر و رویش را مرتب کند. آمار نرخ‌ها را دارد. با تراموا و قطارشهری تردد می‌کند. پیش از سفر با وسایل ارتباطی مختلف، افرادی را سرخط می‌کند تا به واسطه ارتباط آن‌ها سفرش فرهنگ شناسانه‌تر شود. مثلاً ایرانی‌های نخبه در مقصد را شناسایی کرده و با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کند یا تمام تلاشش را می‌کند تا افراد مربوط به فرهنگ آن دیار را از نزدیک ملاقات کند. اتفاقا آخرین بخش کتابش به دیدار با یکی از همین افراد ارتباط دارد. او فردی چپ بوده است و گورباچوف شخصاً او را برای مشورت به مسکو فراخوانده است. او شاعر است و نویسنده و نوازنده و خواننده و ایضاً متفکر...
منصور ضابطیان حتی از معاشرت با گارسون یک کافه هم به سادگی عبور نمی‌کند. او به درون زندگی‌ها می‌رود. کنار ماهی‌گیر پل گالاتا می‌نشیند و از تاریخچه آن می‌پرسد. به تاریخچه مکانی که سفر کرده مسلط است. اندیشمندان، هنرمندان و سیاست‌مدارنش را می‌شناسد. به سراغ میانسالان و افرادی با سن بالا می‌رود تا از دل تاریخ سر درآورد و از آنجا به فرهنگ مردم برسد.

او تجربه سی روزه خود را در این کتاب جای داده است و چقدر جذاب است. حقیقتاً با یک شگفتی عمیق در این کتاب روبه‌رو می‌شوید. و نویسنده بازگوکننده خوبی است از آنچه بر یکی از قدیمی‌ترین و فرهنگی‌ترین شهرهای جهان گذشته است.