در واقع ما دو نوع بیان تاریخ داریم 
یکی، همین نوعی که شما می‌فرمایید و اکتفا به گزارشات صرف فارق از نحوه بیان و زیبایی متن و اینچنین مطالب است، بله آر این جهت، این کتاب شاید برای بسیاری از خوانندگانش چیزی نداشته باشد.
اما نوع دیگر، نوعی است که بیهقی آن را انتخاب کرده و در کتاب تاریخ بیهقی به یکی از زیباترین روش‌های بیان ممکن بر می‌خوریم. روشی که در عین قدرت نحوه بیان، به گزارش صرف اکتفا نمی‌کند و احوالات شخصیت‌های تاریخی را هم می‌کاود. به این سبک در بین تاریخ‌دانان عنایت کم‌تری می‌شود و بیشتر عنایتی که از آن برخوردار است از جانب اهالی ادبیات است.
آقای حجازی هم همین سبک دوم را انتخاب کردند. البته تا جایی که برایشان مقدور بود و امکانات تاریخی بهشان اجازه می‌داده.
نمی‌دانم مقدمه کتاب را خوانده‌اید یا نه اما همان جا هم می‌گویند که مقداری از مطالب کتاب را حذف کردند چرا که به کار مخاطب عام نمی‌آمد و اگر کتاب نفس المهموم را دیده باشید می‌بینید قطر کتاب از کتاب آه شاید بیشتر باشد. 
همچنین پیش گفتار آقای عبدالله حقیقت می‌گویند که مقصودشان از انتشار چنین کتاب‌هایی عمل به این حدیث حضرت رضا است که: اگر مردمان زیبایی کلام ما را می‌دانستند، خود از ما پیروی می‌کردند.