یادداشت ضحی مختارزاده

                اگر طرفدار داستان های روانشناسی عجیب و غریب هستید، کتاب متوسطی است!
اگر هم طرفدار داستان های کمدی رمانتیک هستید، انتخاب بدی است.
واقعاً دلم می خواهد بنویسم که کتاب بدی بود و وقتم تلف شد، ولی از طرفی احساس می کنم انصاف نیست، چون با قاطعیت کاری می کند که بفهمید چقدر انزوا و تمایل به انزوا بد تمام می شود، یا می تواند بد تمام شود و باید اضافه کنم خیلی هم خوب این کار را می کند، حتی شاید بتوانم بگویم کتاب برای آدمی مثل من که از تنهایی خوشش می آید مفید بود و حکم یک تلنگر را داشت.
هرچند باید این نکته را هم اضافه کرد، که به نظر می رسد، شخصیت اصلی نوعی بیماری روانی هم شاید داشت و همه تقصیر را نمیتوان بر دوش درونگرایی افراطی گذاشت.

به هر حال پایان کتاب را تقریباً از اواسط حدس زدم و الان به شدت حالم گرفته است که حدسم درست از آب در آمد!