آقا! وای! فقط وای!!!
اولش شبیه یک کتاب گوگولیه راجع به یک زوج جذاب و خوش صحبت که صحبتاشون جون می‌ده برای به اشتراک‌‌گذاری، بعد شوخی شوخی سورئال میشه و جدی جدی بینهایت ترسناک! ترسناک‌! در حدی که از خوندن جمله‌ی بعدی و ورق زدن کتاب می‌ترسیدم!
اول من رو یاد get out انداخت و بعد غافلگیرم کرد. وای!
آخرین جمله‌ی کتاب اینه:
"شاید بهتر باشه از آخر شروع کنی و بعد همینطور برگردی عقب؟" 
جدا نویسنده انتظار داره دوباره بخونمش؟ جناب من نمی‌دونم کجا قایمش کنم که شب خوابم ببره 😫 دوباره بخونمش؟
          

            چطور میفهمی چیزی که داره اتفاق میوفته همون چیزی هست که باید اتفاق بیوفته، همون چیزی که قرار بوده اتفاق بیوفته، همون چیزی که سرنوشت مقدر کرده. مرز واقعیت و توهم، این خط نازک، رو چجوری میتونی تشخیص بدی؟

اولا سلام؛
دوما یعنی اگه من یه داستان با پایان اصغر فرهادی‌طور بنویسم و توش فلسفه و سوالاتی در رابطه با من کیم، من چیم، تو کی‌ای، اینجا کجاست، ما تهش چی‌ می‌شیم رو بگنجونم و یه عنوان ایهام‌دار براش به‌کار ببرم و تهش رو ترسناک کنم «چارلی کافمن» ازش فیلم میسازه؟؟؟ |:

در کل به هیچکدوم از سوالات شما وقتی به اواسط داستان می‌رسید پاسخ داده نمیشه و تا آخرش فقط قراره سوال‌های زیادتر ایجاد بشه و در کل خیلی عجیبه.
دوسش نداشتم.
          

            اگر طرفدار داستان های روانشناسی عجیب و غریب هستید، کتاب متوسطی است!
اگر هم طرفدار داستان های کمدی رمانتیک هستید، انتخاب بدی است.
واقعاً دلم می خواهد بنویسم که کتاب بدی بود و وقتم تلف شد، ولی از طرفی احساس می کنم انصاف نیست، چون با قاطعیت کاری می کند که بفهمید چقدر انزوا و تمایل به انزوا بد تمام می شود، یا می تواند بد تمام شود و باید اضافه کنم خیلی هم خوب این کار را می کند، حتی شاید بتوانم بگویم کتاب برای آدمی مثل من که از تنهایی خوشش می آید مفید بود و حکم یک تلنگر را داشت.
هرچند باید این نکته را هم اضافه کرد، که به نظر می رسد، شخصیت اصلی نوعی بیماری روانی هم شاید داشت و همه تقصیر را نمیتوان بر دوش درونگرایی افراطی گذاشت.

به هر حال پایان کتاب را تقریباً از اواسط حدس زدم و الان به شدت حالم گرفته است که حدسم درست از آب در آمد!