منوچهری دامغانی از شاعرانی بود که در دوره‌ی رونق وضع شعر و شاعری از دربار کوچکی به دربار غزنویان پیوست و به‌واسطه‌ی هنری که در شاعری داشت، بی‌پروایی و البته تسلطش بر زبان و ادبیات عربی توانست خیلی زود پیشرفت کند و البته شاعری ماندگار در تاریخ ادبیات فارسی شود. دیوان منوچهری تصحیحی کارآمد و دقیق به کوشش دکتر دبیرسیاقی دارد که هم‌او نیز به ساختن این گزیده همت گذاشته است. منوچهری، شاعر تصویر و طبیعت و شراب و عیش، جوانی که در اوج جوانی از دست رفت و میراثِ مانده از او تا شعر پروین اعتصامی نیز تأثیرگذار بود. با انتخاب هوشمندانه‌ی دبیرسیاقی و توضیحات درست و به‌جا، شناختی نسبی و در حد کفایت با خواندن همین گزیده نیز از منوچهری حاصل خواهد شد.