اولین کتاب بسیار پرحجمی است که خواندم. سوم راهنمایی بودم. شصت صفحه اول آن به کندی پیش‌ رفت ولی بعد دیگر کتاب بسیار جذاب شد. از بهترین نگاشته‌های ذبیح الله منصوری است. بعدها روشن شد که مرحوم منصوری در واقع از خودش داستان‌پردازی کرده و کتاب ارزش تاریخی ندارد. برای همین خواننده در این کتاب نباید دنبال تاریخ باشد بلکه باید از روانی قصه و قلم منصوری لذت ببرد. و از انبوه اطلاعات جزئی او درباره سبک زندگی قدیم و وسایل آن زندگی استفاده کند