نخستین باری که یکی از حاج‌آقاها از چگونگی خدا صحبت می‌کردند، از این گفتند که خدا را ناظر بدانیم و گناه نکنیم و شهری که شهروندانش خدا را ناظر ببینند، نیازی به چراغ راه‌نمایی و جریمه و ... ندارد. قبلش با معلم نازنینی کلاس داشتیم که از خدا برای‌مان سخن می‌گفت و وقتی به وصف همیشه‌حاضربودن خدا رسید، دقیقاً یکی از دانش‌آموزان گفت: خب نتیجه‌ای که از این صفت خدا می‌گیرند مراقبت است و محدودیت ما! معلم‌مان پاسخ داد: نه. تو این‌طور نتیجه بگیر که خدا در هر حال هست و نگاهش را برنمی‌دارد، حتی هنگام گناه.

به حاج‌آقا اعتراض کردم و توضیحات معلم را گفتم. شاید اگر صحبت‌های آن معلم نبود، اعتراض نمی‌کردم ولی آن حرف‌ها دل‌نشین نبودند به‌ویژه برای نخستین سخن.

یک بار سر حجاب بود و این‌که خانم‌ها باید فلان‌طور رفتار کنند و بهمان‌طور و غیره. یکی از دوستان اعتراض کرد که شما می‌روید مدارس پسرانه تا وظایف متقابل آقایان را هم گوش‌زد کنید یا نه!؟

یکی از حاج‌آقاها دفاع از جمهوری اسلامی می‌کردند. غرغر کردیم، حال بحث نبود، گوش شنوا نیز هم.

یک‌بار خواهش کردم که صحبت‌‌های‌شان سیر مشخص داشته‌باشد، بریده‌بریده نباشد. یک‌بار هم از این گفتم که ما بیش از هر صحبتی دربارهٔ احکام و اخلاق، به «شناخت خدا» نیازمندیم. یادم نیست که درخواست‌ها نتیجه‌بخش بوده‌باشند. تکیه‌شان بر صحبت‌های مقطعی و متناسب با مناسبات زمانی بود.

کلاً دو ایراد اصلی‌ای که به‌نظرم کار حاج‌آقاها داشت: ۱. نداشتن برنامهٔ مدون طولانی‌مدت (طولانی‌مدت در حد ۶ماه مثلاً نه چند سال!) ۲. عدم شناخت کافی -و حتی لازمِ!- مخاطب. (شاید مواردی که نوشتم برای مدرسهٔ شاهد یا مدرسهٔ عادی اعتراض‌برانگیز نبود، اما برای فرزانگان۱ که سر جمع ۱۰، ۱۲ دانش‌آموز نمازخانه‌بیا داشت چرا..) حاج‌آقاها نمی‌نشستند به صحبت با بچه‌ها، شاید هم به‌خاطر ملاحظات جنسیتی نمی‌شد. شما هم اگر امام جماعت یک مسجد شلوغ باشید، این ارتباط‌گرفتن برای‌تان دشوار خواهدبود...

در آخر، حتماً می‌دانید که نوشتن از تجربه‌های امام جماعتی‌تان خیلی ارزش‌مند است! (نظرتان پایین یکی از یادداشت‌های انتشارات به‌نشر را خواندم، دربارهٔ اجرای نمایش در مسجد. و بسیار خوش‌حال شدم!)

عرض ادب
پیشنهاد دادن به شما شاید زیره به کرمان بردن باشد اما حقیر چند پیشنهاد عرض می‌کنم:
1.مساله‌ای که هست در مورد احکام سعی کنید احکام پرکاربرد علی الخصوص احکام تقلید و احکام مالی غیر خمس و زکات که شاید کمتر به آن رجوع شده باشد سخن بگویید 
در مورد سخنرانی اخلاقی سعی کنید خود سخنرانیتان به وسیله ابشار و تنذیر و موعظه وتذکر راه علاج باشد و تنها راه علاج را نشان ندهید
در مورد عقاید و شبهات هم صحبت فرمایید فقط با دو شرط اولا در سطح حاضرین باشد مثلا شاید قضا و قدر مناسب هر جایی نباشد 
ادامه دارد

ادامه:ثانیا واقعا امروزه دارای اهمیت باشد مثلا حدوث و قدم قرآن شاید چنین ویژگی نداشته باشد به نظرم اگر خرافاتی هم در محل زندگی شما هست اگر می‌توانید با آن مبارزه فرمایید
در مورد خود مسجد اگر دم در آن متکدیان حاضر می‌کردند جهت تکدی به نظرم آن ها ساماندهی شوند و با حضورشان مبارزه شود و اگر واقعا افراد نیازمندی هستند در خود مسجد برای آن ها و دیگر نیازمندان پول جمع شود
از حضور کودکان نه تنها جلوگیری نشود که اتفاقا تشویق به حضورشان شود به نظرم حتی اگر کودکان حین سخنرانی
ادامه دارد

ادامه: می‌دویدند بلند بلند می‌خندیدند برخورد نامناسب با آن ها انجام نشود
سعی کنید با تشویق کودکان را به مسجد بکشانید مثلا با برنامه خاص برای آن ها
همچنین سعی کنید به طور مرتب مثلا شب های جمعه برای نیازمندان حقیقی مقداری پول جمع شود
سعی کنید نمازتان به حدّی طولانی نباشد که باعث خستگی عده زیادی بشود
به نظرم اگر هیاتی ندارید هیاتی را برای مسجد به طور منظم ایجاد فرمایید
به نظرم در آخر سخنرانی هایتان حتی اگر بین دو نماز انجام می‌دهید بپرسید:((سوالی نیست؟)) و سوالات را پاسخگو باشید
ادامه دارد

ادامه: سعی کنید تا اینجا هستید به طور کلی از تحصیل حوزوی دور نشوید
با تشکر از شما هر چند بعید نیست مطلب آگاهی بخشی برای شما نگفته باشم 
همه مطالبی که عرض شد پیشنهاد است و فکر کنم شاید هم لزوما مناسب نباشند
پیشنهادات حقیر به آن علت بود که فرموده شد:(از راهنمایی شماو دوستان بهره خواهم برد.) وگرنه من در حدّی خود را نمی‌دانم که به شما چنین توصیه‌هایی بکنم
با تشکر