ضرورت اهمیت دادن به نخبگان معنوی در تربیت را بیان می کند.
        

          کتاب یک ایده کلی داشت و اینکه توی کار فرهنگی، به جای مخاطب عام، اولویت رو بدید به کسانی که خودشون بیشتر مشتاق معنویات و آشنایی با اسلام هستن.
با این شعار: تا خوب ها، خوبتر نشوند، بدها، خوب نمی‌شوند.

یک مقدار ابهام و سوال دارم درباره این قضیه. دوست دارم نظرات بقیه اساتید و مخصوصا حضرت آقا و حضرت امام رحمه‌الله علیه رو درباره این موضوع خاص بدونم!

«پرورش نخبگان معنوی در مساجد» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/110542
        

          امروز شنبه ١۴ مهر کتاب نخبگان معنوی رو تموم کردم.

کتابچه راهگشایی بود برای کسایی که دوست دارند الویت خودشون رو در فعالیت های فرهنگی تشخیص بدن. 

خلاصه محتوای کتاب:
اگر میخوای کار فرهنگی بکنی الویت کار اینه که روی مذهبی تر ها (نخبگان معنوی) وقت بزاری تا غیر مذهبی ها، چون اگر بتونی مذهبی ها رو در عقیده شون عمیق تر کنی اون ها خودشون اثرشون رو در جامعه میزارن.
شبیه کاری که انبیا کردن و معمولا در ورود به جوامع بر روی نخبگان اون جامعه سرمایه گذاری میکردند. 


در آخر کتاب هم چندین نمونه برای نوع کارهایی که میشه انجام داد، بیان شده بود که به نظرم خوب بود، گاهی با انجام کارهای ساده میشه اثرات عمیق گذاشت.

پ.ن: تصمیم گرفتم در مورد مرحوم ابوترابی مطالعه داشته باشم، گویا خیلی فعالیت های عمیقی در مساجد داشتند.
        

          عزیزان تربیتی..  دغدغه مند... این کتابو از دست ندین
تصور های اشتباه در مورد جذب و کار تربیتی رو اینجا از بین میبری
        

          پاسخ به این سؤال است که «پرورش فرهنگی اهل مسجد» در اولویت است یا «جذب افراد به مسجد»؟ مخاطب کتاب روحانی مسجد و فعالان فرهنگی هستند. پاسخ نویسنده اولویت گزینه نخست است. او معتقد است پرورش نیافتن مسجدی‌ها، مانع جذب غیر مسجدی‌ها است. همچنین پرورش مسجدی‌ها خود ساختن الگویی برای مسجد و دین است که باعث جذب غیر مسجدی‌ها می‌شود‌.

البته وی  هر دو گزینه را لازم می‌داند و مسئله‌ای که به آن پرداخته، اولویت یکی از آن دو است.