مدرسه‌ای را تصور کنید که هیچ چیزش شبیه به نهادهای آموزشی مرسوم نیست. 
یک جهان دموکراتیک کوچک که در آن تمامی اعضای مدرسه از کارمندان و معلمان گرفته تا خود دانش آموزان حق رای و جایگاهی یکسان دارند، در چیزی به نام کلاس درسی شرکت نمی‌کنند و آزادند وقتشان را آنطور که دوست دارند در مدرسه سپری کنند. 
کتاب شرحی است از اصول و مبانی شکل دهنده به این مدرسه و چالشهای موسسان آن در برابر والدین و کسانی که مدام نگرانند  که بچه‌ها در این مدرسه چیزی یاد نمی‌گیرند و سوال می‌کنند که فایده کارهایی که بچه‌ها می‌کنند چیست.
نویسندگان میان تحت تعلیم بودن و یادگیری تفاوت قائل می‌شوند. از نظر آنها یادگیری فرآیندی درونی و غریزی است و برای هر کس در وقتی و به شیوه‌ای رخ می‌دهد که منحصر به فرد است‌ بنابراین مدرسه اساسا بر پایه احترام به تفاوت‌های هر دانش آموز، دادن آزادی مطلق به او و همینطور عدم تفکیک سنی بنا نهاده شده است‌. اصولی که موجب می‌شوند کودک باری از مسئولیت را بر دوش خود حس کند و تصمیم درستی را مطابق با اراده و تشخیص خودش بگیرد و البته مسئول پیامدهای آن نیز باشد.
بنیان گذاران مدرسه با هر چیزی شبیه به دوره‌های آموزشی و تفکیک کردن بچه‌ها چه به لحاظ سنی و یا هوشی مخالفند‌. آنها معتقدند بودن بچه‌ها فقط با گروه هم سن خودشان موجب می‌شود نوعی رقابت و حسادت و پز دادن شکل بگیرد در حالی که بودن در کنار افراد با سنین مختلف این حس را از بین می‌برد و همه به یکدیگر کمک می‌کنند. از این روست که بازی فوتبال نیز در این مدرسه بر خلاف روال مرسوم است و یک تیم از سنین و سلایق مختلف تشکیل می‌شود و هر کس آزاد است تا هر وقت که خواست بازی کند یا نکند. چنین رویه‌ای سلسله مراتب را که دشمن دموکراسی است از بین می‌برد و بچه‌ها در روال قضایی مدرسه نیز یاد می‌گیرند که چطور نظرات همه را بشنوند، بارها به مباحث تکراری گوش دهند و صبور و خویشتن دار باشند و از آزادی فردی‌شان دفاع کنند.
در این مدرسه معلمان صرفا تسهیل گرند‌‌ آنها بر این اعتقادند که نباید راه خلاقیت بچه‌ها را بست و تنها اگر بچه‌ها کمک خواستند باید به یاری آنها شتافت. برای مدرسه مهم نیست که بچه‌ها دوست دارند چه چیزی یاد بگیرند مهم این است که محیطی فراهم کنند که همه شوق به یادگیری داشته باشند از نجاری و علاقه به شغل کفن و دفن گرفته تا فیزیک و آشپزی و کتاب خوانی. 
مدرسه اعتقاد دارد نمی‌تواند چیزی را به زور به کسی یاد دهد چرا که اگر کسی چیزی را دوست داشته باشد خودش آن را یاد می‌گیرد.

#سادبری_ولی
#مدرسه
          

            چیزی که دیگران درباره تو می گویند ممکنه همه واقعیت تو نباشه
من با این کتاب رفتم به دنیای صدها مراجع کودکی که تا حالا داشتم، پا گذاشتم به دنیایی که میتونه برای اونها خیلی ترسناک باشه، رسیدم به رنج ها و تلاش هاشون. تلاش هر روز شون برای اینکه به دیگران ثابت کنند که احمق نیستند. و ما چی میفهمیم از دنیای کودکی که با دیگران متفاوته؟
و من بارها و بارها در خیالم مراجعانم را بغل کردم، فشار دادم و گفتم بزن قدش و در کلام به روشون آوردم که: بهت افتخار می کنم چون در حال تلاشی برای روشن کردن زندگی ات.
این کتاب برای من یادآور همین لحظه ها بود
کتاب از زبان آلای نیکرسون دختری که اختلال یادگیری داره نوشته شده و ما در خط خط کتاب با افکار و احساسات او جلو میریم.
این کتاب را پیشنهاد می کنم به همه والدین و معلم ها و همه بچه هایی که از آینده نگرانند چون فکر می کنند با دیگران فرق دارند
نوجوان های عشق رمان هم می توانند این کتاب را بخوانند چون متن روانی داره
          

            حتی نمیدونم چه امتیازی باید به این کتاب بدم انقدر که هنگام مطالعه حس شرم و خجالت داشتم، که نباید اینقدر بی‌پرده درباره زندگیشون بدونم... من عاشق جلال و سیمینم، اما در رابطه با این کتاب اصلا نمیدونم چی باید گفت.
مدام یاد تقدیم ابتدای سووشون میوفتم که سیمین نوشته بود: به یاد دوست، که جلال زندگیم بود و در سوگش به سووشون نشسته ام...
          

            به روایت شخصی سخت می‌توان امتیاز داد. روایت برای فهم هم‌هوایی می‌خواهد. چندین روایت این کتاب برای من درخشان بودند. با آن‌ها هم‌هوا بودم. شاید کتاب را دوباره در هوایی دیگر بخوانم و نظرم تغییر کند. اما هم‌چنان از صدای سیلی کاک زروان از جا می‌پرم. دوست دارم ندانم که شکور بود یا ساز بود یا موسیقی... و بسیار مایل‌م که مرا از تشییع‌کننده‌گان خاله لیلا بدانند... (منِ شاعر غلام‌رضا طریقی در ساخت و بازسازی این روایت‌ها نقش درست و به قاعده‌ای داشت...)
          

            برای کسانی که دغدغه‌مند در زمینه تاثیرگذاری و تربیت دینی دیگران هستند این کتاب میتونه مفید باشه...

یکی از آفاتی که در زمینه مربی گری گاهی اوقات پیش میاد، غفلت شخص مربی در تربیت کردن خودش هست،،،
.
کتاب برگرفته از تعدادی از جلسات اخلاق استاد و عالم بزرگوار مرحوم آیت الله آقامجتبی تهرانی.ره. هست.
.
          

            با خواندن این کتاب ناامید نشدم، اما نگران چرا

از این کتاب چند موضوع به یادگار برده‌ام. برای اینکه یادم نرود مدیونش هستم، می‌نویسمش که بماند.
اول اینکه غرب و پیشرفت‌هایش مدیونِ عاشوراست! عجیب است ولی واقعی. چطور؟ چون امام حسین جلو جهل و ستمگریِ یزیدیان ایستاد و قیام‌های پشت‌بندِ آن باعثِ نابودی این خلافت(بخوانید سلطنت) شد که قصد بازگشت به جاهلیت را داشت. و همین قیام عاشورایِ امام حسین بود که پایه‌گذار تمدن اسلامی و پیشرفت‌های علمی و هنری در قرون ابتدایی اسلام شد. و همین «دانش مسلیمن» را غربی‌ها بُردند و استفاده کردند و رسیدند به اینجا! البته که نظم و پشتکار و غیره و ذالک خودشان هم بی‌تأثیر نبوده. که خود علامه محمدرضا حکیمی هم به همین امر اشاره می‌کند. البته علامه گفت شواهدِ بُردنِ علم به غرب را در کتاب «دانش مسلمین» آورده. و من مشتاقم که بخوانمش؛ هر چه زودتر!
موضوع دوم عدالت است. عدالتی که به قول معصوم اگر باشد، فقر  ریشه‌کن می‌شود. و حالا این موضوع را پیوند می‌دهد به جمهوری اسلامی. چطور؟ می‌گوید ما دو نوع حکومت اسلامی داریم: یک حکومت معصوم و دوم حکومت غیرمعصوم. غیر این دو و حد واسط نداریم. پس در جمهوری اسلامی نوع دوم، یعنی حکومت غیرمعصوم است. حالا که ما معصوم نیستیم، پس باید دستورالعملِ حکومتِ غیرمعصوم را اجرا کنیم. این دستورالعمل از کجا می‌آید؟ امیرالمؤمنین(ع) در یک عهدنامه به مالک اشتر، شیوه‌ی حکومت‌داری را در مصر تشریح می‌کند. مالک‌اشتر هم غیرمعصوم است دیگر. پس در جمهوری اسلامی حداقل باید این دستورالعمل(و دیگر دستورالعمل‌هایی که حضرت به فرمانداران و استانداران خود داشته‌اند) اجرا شود. حالا در جمهوری اسلامی چقدر از این دستورالعمل‌ها اجرا می‌شود؟ پاسخ به همین سؤال و سؤال دیگر که در پایین می‌آید، بدجور فکر و ذکرم را درگیر کرده.
ناظر اقتصادی اهواز خیانت می‌کند. حضرت به حاکم اهواز نامه می‌زند. می‌گوید او را رسوا کن، شلاق بزن، زندانی کن و توی بازار بگردان. مقایسه کنیم با اتفاقی که حدود یک ماهِ پیش در شهر ما گراش افتاد: فردی در اوضاع گرانی، روغن احتکار کرد. خبرش آمد که او را دستگیر کرده‌اند. امام جمعه در تریبون امام جمعه از مسئولان قضایی خواست اسامی این فرد یا افراد را به مردم بگویید. هنوز که خبری از اسامی نیست!
نمی‌دانم این مقایسه‌ها را چطور تحمل کنم. البته یک پاسخ نسبتا قانع‌کننده شنیده‌ام. چه؟
می‌گویند رهبر فعلی جمهوری اسلامی، پیش از انقلاب، پنج مرحله را برای رسیدن به تمدن اسلامی معرفی کرده است. در واقع آن زمان که این حرف را زده، هنوز هیچ‌کدام عملی نشده بود. اولی انقلاب اسلامی، بعد نظام اسلامی و بعد دولت اسلامی و بعد جامعه‌ی اسلامی و در آخر تمدن نوین اسلامی.
رهبری گفته‌اند حدود 40 سال است در مرحله‌ی نظام اسلامی مانده‌ایم! و و حامیان دولت رئیسی می‌گویند این دولت، مقدمه‌ی تشکیل دولت اسلامی است. من، به شخصه امیدوارم این گمانه‌زنی به حقیقت بپیوندد. وگرنه... نمی‌دانم. این نگرانی دارد اذیتم می‌کند. باید بروم سراغ کتابِ دیگری از علامه محمدرضا حکیمی!