یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

        #پریدخت که منتشر شد همینجا یه مطلب نوشتم که نوش جون نویسنده اش این همه صف کشیدن و تحویل گرفتن و تجدید چاپ توی مدت کوتاه.
هنوز هم میگم. چون نویسنده اش با کلمات آشناست و با کلمه جا توی دل مردم و مخاطب باز کرده.
همون موقع هم البته میدونستم قطعا با یک شاهکار مواجه نخواهم شد. حالا که خوندمش هم دوستش دارم چون کلمات و جملات ناب و فاخر زیاد داره. 
اگه اهل خواندن اینجور متنها هستید این کتاب رو از دست ندید.
اما اگه به خیالتون این کتاب رمانه یا داستان و به همین دلیل قصد دارید بخونیدش کلا بی خیال بشید. چون نامه های پریدخت و سیدمحمود فقط شرح درد فراغه و از مشروطه هم اگر چیزی میگه، نکته دندون گیری نداره. 
کتاب با اینکه نثر قاجاری داره اما بی نهایت خوش خوانه و دلپذیر. اما داستان نیست.
شرح شیداییه بیشتر.
گاهی هم آدم میمونه به کار سیدمحمود. جایی که به دلیلی باید با شتاب برای معشوق نامه بنویسه سر صبر وضو گرفته و تا آب وضوش خشک بشه میشینه سر حوصله نامه می نویسه.

به نظرم پریدخت یه غزل منثوره. نویسنده این بار به جای نظم با نثر به شرح دلدادگی عاشق و معشوق پرداخته. ولی ای کاش کمی هم داستان گویی چاشنی کارش میکرد. کم نبودن شاعران قصه گو