یادداشت مبین علیزاده

                این کتاب رو خیلی دست این و اون می دیدم. بیشتر هم توی عکس پیج های دگوری و پر از ادای کتاب خوانی، کنار فنجون چای. روی همین حساب، گاردم بالا رفت و نخوندم. بعدا دیدم خواهرم هم یکی ازش رو داره. سر اینکه حالا که در دسترسمه و لازم نیست پولی به خاطرش بدم، ورداشتمش و شروع کردم به خوندن بخشی از کتاب تا ببینم چه میشه.
فهمیدم آدم پر از ادا واصول و دگوری بازی، متاسفانه خود منم. و فهمیدم متاسفانه غرایزم بیشتر اوقات اشتباهه. چون که کتاب داستان خوب و قلم گیرایی داره هرچند که ایده اش رو کلیشه ای برداشت کردم.
ولی  نویسنده تونسته همین کلیشه رو هم باور پذیر کنه.پرده اول کتاب گیرایی و مغناطیس لازم رو داره و آدم رو مجبور به ادامه دادن میکنه. همچنین ریتمش هم کند نیست که خیلی خوبه. اگه ترمز نگیری یه دفعه میبینی توی یه ساعت رسیدی به نصف کتاب. 
 توی پرده دوم کتاب معلوم میشه که نویسنده چقدر توی نوشتن جزئیات و داستانک ها خوب عمل میکنه. همه چیز باورپذیره و خوب توصیف شده. 
ولی هنوز هم از اینکه کسی منو در حال خوندن این کتاب ها ببینه اذیت میشم. کتاب های این مدلی ( ادایی ) که هر دگوری رو ببینی یکی از اینا گرفته دستش.