یادداشت سمیرا علی‌اصغری

                یک. زبان نویسنده به‌شدت طناز و هتاکه. طناز یعنی گاهی از شدت خوب بودن دیالوگ‌ها یا روند داستان شما به این نتیجه می‌رسید که؛ «ایول!» یا «هه‌هه» و هتاک یعنی از مرزهای ادبِِ عرف جامعه رد شده، (عذرخواهی می‌کنم) نصف داستان‌های مجموعه پر از «شاش» است.
دو. در نظراتی که برای این کتاب نوشته‌اند دیدم که همه مثل من در قلاب شروع داستان گیر افتاده‌اند، یعنی ابتدای داستان‌ها بدون تردید گیرا و پرتعلیق است.
سه. ساختار عموم داستان‌ها این است؛ «این اتفاق افتاد، اینطوری ادامه پیدا کرد، اینجوری تموم شد» ولی بعضی داستان‌های این کتاب ساختارشان اینجوری است؛ «این اتفاق افتاد، حالا خودتان بروید ببینید چه می‌شود...». ولی انقدر زر و زیور به این ساختار پوشانده‌اند و کلمات خوب سرِ هم شده که شما فکر می‌کنی این همان است و همچنان احتمالا خوشتان می‌آید.
چهار. توصیه می‌کنم بخوانید یا نه؟ نه اگر اهل داستان خواندن یا نوشتن نیستید.