کتاب «ناصر ارمنی» مجموعه 11 داستان کوتاه از «رضا امیرخانی» است.
هر کدام از این داستان‌ها نیازمند تفکری عمیق است تا بتوان به مفهوم و نکته آن پی‌برد.
به عنوان مثال من در داستان «ناصر ارمنی»‌ به این نتیجه رسیدم که هر کاری می‌خواهیم انجام دهیم باید برای رضای خدا باشد؛ نه اهداف دیگر. در آخر داستان می‌بینیم ناصر ارمنی که هم به حج رفته بود و هم مسجد در محله ارمنی‌ها ساخته بود، هیچ کدام از اعمالش پذیرفته نشد. چر‌اکه نیت درستی نداشت و رضای خدا در آن نبود.
یا در داستان «رتبه قبولی» به این نکته اشاره می‌کند که رتبه قبولی 313 است. اگر انسان بتواند به این رتبه برسد که خوشا به حالش ولی اگر نتواند به آن برسد، همان بهتر که بمیرد. در واقع منظور، تعداد یاران امام زمان ارواحنا له الفداه می‌باشد.
ولی متاسفانه در مورد دو داستان «سال نو» و «انگشتر» نتوانستم به نتیجه‌ای برسم. البته یه حدس‌هایی در رابطه با داستان انگشتر زده‌ام ولی فکر نمی‌کنم حدس درستی باشد.
در کل داستان‌هایش راحت و قابل هضم نیست. بلکه باید در مورد آن‌ها تفکر شود و تجزیه و تحلیل کرد تا به پیام آن‌ها رسید؛ و این برای بعضی از افراد خوشایند نیست.
نتیجه اینکه این کتاب به دلم نشست و اگر روزی این کتاب دوباره به دستم برسد اصلاً آن را باز نمی‌کنم.

امین پازوکی1392/10/7