داشتم به این فکر می‌کردم که گاهی برای شناختِ هر چه بهتر خوبی باید به سراغِ شناخت بدی رفت، چه بسا اگر بدی را نشناسیم قدر و ارزش خوبی و خوب‌ها را هم نخواهیم دانست.
کتاب دوزخیان جاوید دقیقا به این نکته پرداخته، به کسانی که در زمره بدها بودند و نیات و اعمال‌شان درست در نقطه مقابل خوبی‌ها بوده؛
ضدقهرمانانی که آگاهانه و عامدانه بد بودن را در زندگی‌ انتخاب کردند و آن را در کربلا به بدترین شکل ممکن به نمایش گذاشتند.

به نظرم این کتاب را باید کسانی بخوانند که نه ادعای (خوب بودن) که حداقل دغدغه و تلاشی برای (بد نبودن) و نشدن دارند، چون هیچ آدمی مصون از بدی نیست، بدی که گاهی منجر می‌شود در مقابل حق بایستیم.

البته روایت گزارشی و مستندوارش ممکن است برای بعضی‌ها خسته‌کننده باشد، مخصوصا که اسامی زیاد است و به‌خاطر سپردنشان تقریبا ناممکن!
 که در واقع نیازی هم به این مسئله نیست و چیزی که باید به آن دقت کرد و مهم‌ترین نکته در این کتاب برای من بود این است که خط‌مشی آدم‌هایی که در مقابل امام زمان‌شان ایستادند را بشناسم و بدانم چه راه‌و‌روش و تفکر و انگیزه‌ای آن‌ها را تبدیل به جنایت‌کاران کربلا کرده.

 زحمت ۱۰ ساله‌ای که برای جمع‌آوری این کتاب کشیده شده ارزش این را دارد که مطالعه‌اش کنیم.