یادداشت علیرضا خشنود

                به‌نام خدا
کتاب ده گفتار از متفکر شهید مرتضی مطهری

بی‌جا نیست که در ابتدای اسم شهید مطهری «متفکر» بکار گرفته می‌شود. وقتی کتاب‌های ایشان را مطالعه می‌کنید متوجه نگرش و نگاه زیرساخت‌گونه ایشان به مسائل مختلف می‌شوید. این سومین کتابی‌ست که از قلم ایشان مطالعه می‌کنم؛ علاقه‌مندی‌ام به کتاب‌های ایشان برایم شبیه‌ به کتاب‌های نادر ابراهیمی‌ست، وجه اشتراک این دو برایم، نگاه‌ رو به جلو و آرمان‌گرایانه و دوراندیش بودن در نوشته‌های‌شان است که مجذوبم می‌کند و‌ شاید یکی از دلایلی باشد که گذرزمان کتاب‌ها و نوشته‌های آن‌ها را کهنه و قدیمی نمی‌کند.

کتاب ده گفتار کتابی‌ست که مطالعه آن شما را خسته نمی‌کند و مطالبی که در کتاب مطرح می‌شود به سادگی قابل فهم و درک است.

بخش‌هایی از کتاب:
* اینکه انسان از محیط لغزنده دوری کند و نلغزد هنری نیست؛ هنر این است که در محیط لغزنده، خود را از لغزش حفظ و نگهداری کند.
* تقوا محدودیت نیست، مصونیت است.
* حضرت علی(ع): دوای درد تو در خود توست و منشأ درد هم در خود توست.
* اسلام علم را نور می‌داند و جهل را ظلمت، علم را بینایی می‌داند و جهل را کوری : قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ (رعد آیه۱۶) آنوقت می‌گوید : طَلَبُ العِلمُ فَريضَةٌ علي كُلِّ مسلمٍ. همین علم که نور و بینایی است بر هر مسلمانی فرض است.
* ما اگر می‌دانستیم که جهل و جهالت چه بر سر ما آورده و چه بر سر اسلام آورده، از جهالت و نادانی و بی‌سوادی وحشت می‌کردیم نه از علم و مدرسه.
* شکی نیست که علم به تنهایی ضامن سعادت جامعه نیست. جامعه دین و ایمان لازم دارد؛ همان طوری که ایمان هم اگر مقرون به علم نباشد مفید نیست بلکه وبال است. [بحارالانوار، ج۲ / ص ۱۱۱ : دو کس پشت مرا شکستند: عالم بی‌پروا و جاهل پرهیزکار.] اسلام نه عالم بی‌دین می‌خواهد نه جاهل دیندار.