بریده‌ کتاب‌های نرگس عمویی

مطمئن نیستم چه احساسی دارم. البته که خوشحالم بن لادن مرده و دیگر نمی‌تواند آسیبی به احدی برساند. مرگ او تراژدی زندگی‌اش را پیش چشمم می‌آورد؛ مصائبی که برای دیگران به بار آورد. اما آیا جشن‌گرفتن مرگ درست است؟ چیزی در این ماجرا آشفته‌ام می‌کند. تصویری از ذهنم می‌گذرد: آدم‌هایی که به پیک‌نیک رفته‌اند تا قتل وحشیانه کسی را تماشا کنند.

همیشه دنبال زبان بهتری هستم، دنبال قصه‌هایی که ناتوانی ما در همدردی و بی‌اعتنایی ما به حقوق بشر را نشان دهند. اما این قصه‌ها از دستم می‌گریزند، یا شاید هم دیگر حرفی نمانده.

درنوردیدن مرزها از کودکی ذهنم را مشغول مفهوم خانه کرده. خانه کجاست؟ کجا آرام می‌گیرم؟ کجا همه‌ی وجودم را به میان می‌آورم؟ کجا می‌توانم خودم را تا آن‌جا که آگاهی‌ام به آن دسترسی دارد بیان کنم؟

شاید شما هم نخستین بار که شنیدید کلمه‌ی پیژامه چه ریشه‌ای دارد (این‌که نخست به شکل «پای‌جامه» از زبان فارسی به هندی و سپس به انگلیسی و فرانسوی رفته و مجدداً به فارسی بازگشته)، ناگهان احساس کرده باشید نرمی و لطافت پارچه ساتن ابریشمی جای خودش را روی ساق پایتان به چلوارِ آهاردارِ راه‌راهِ قهوه‌ای و سفید داده است.

راهنمای مشی و حرکت انسان خردمند، تجربیات آنی و روزمره بوده است.

وقتی میلیاردها نورون در مدارهای عصبی، در واکنشی رفتاری به جانداران دنیای بیرون، خودشان را می‌پرورند، اصلاح می‌کنند، تطبیق می‌دهند، از نو سازماندهی می‌کنند و تکثیر می‌شوند، خودآگاهی چه‌طور مسیرش را می‌جوید؟ با فرایند انتخاب طبیعی؟ آیا این قضیه شامل تو هم می‌شود مزلف عشقِ جنگ؟ و آیا تو حد اعلای این فرایند تکامل مغزی هستی؟