بریده‌ کتاب‌های مهرنوش

نه! از کفر من نترس! کافر نمی‌شوم هرگز زیرا به نمی‌دانم‌های خود ایمان دارم انسان و بی‌ تضاد؟

شادی وجود نداره چون معنایی باقی نمونده.

پدر همیشه می‌گفت شکوه و ناله نکن از زندگی.طوری زندگی کن که مرگ به قصد تو و برای تو بیاید،نه که سر راهش از کنارت بگذرد. چنان برو که از پا افتاده باشد وقتی به تو می‌رسد.

در ستایش این کتاب که کلماتش مثل نوشدارو تسکین می‌بخشن :) ـ من ایمان داشتم که تو به من باز خواهی گشت. ایمان،نیاز به آزمون را مردود می‌داند ـ به شکوه آنچه بازیچه نیست بیندیش من خوب آگاهم که زندگی،یکسر صحنه بازی‌ست ـ و از جمیع فرداها پیکر کینه‌توز بطالت را میافرین + حرف بزن برادر. حرف بزن! _ دیر نیست؟ + برای من که می‌شنوم دیر نیست ـ بگذار بار دیگر به شهری برگردم که خواب‌های مرا زنده خواهد کرد :) ـ و از تمام خنده‌ها آن را بستای که جانشین گریستن شده است ـ هلیا ژرف‌ترین پاک‌روبی‌ها پیمانی‌ست با باد. بگذار باد بروید. ـ آرزو زیوری‌ست صبر آفرین... ـ در تالار بزرگ هر ندامت،از دست رفته‌ها و بدست نیامده‌ها در کنار هم می‌رقصند ـ من خنده‌ام را از فضا ، از شب و باران پس می‌خواهم ـ کسی خواهد آمد! به این بیندیش! هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر کسی مانده است که خواهد آمد. باور کن! کسی که امکان آمدن را زنده نگه می‌دارد .

._اینک بار دیگر بگو؛ من که هستم؟ آسیابان: سرور من تو پادشاهی. _و تو گدازاده که باشی؟ آسیابان: سگ درگاهت آسیابانم. _ تو شوربخت شور چشم هر چه داری از کیست؟ آسیابان: هر چه ما داریم از پادشاه است. زن: چه می‌گوئی مرد، ما که چیزی نداریم. آسیابان: آن نیز از پادشاهست