بریده‌ کتاب‌های فاطمه ملاح جوان

بین تمام نیکی هایی که حکمت برای ما در بر دارد، دوستی پر‌ بهاترین است

《زود باشید همین حالا شروع کنید و داستان زندگی تان را بگویید.》 من دستپاچه شدم و با تعجب گفتم:«داستان زندگی‌ام؟ چه داستانی؟ کی به شما گفت که زندگی من داستانی دارد من هیچ داستانی ندارم که...» حرفم را برید که:《 چطور زندگیتان داستانی ندارد؟ پس چه جور زندگی کرده اید؟》 «چطور ندارد! بی داستان همین‌طور! به قول معروف دیمی! تک و تنها! مطلقاً تنها! شما میفهمید "تنها" یعنی چه؟» «یعنی چه؟ یعنی هیچ وقت هیچکس را نمی دیدید؟» «نه دیدن که چرا همه را میبینم. ولی با این‌همه تنهایم!» «یعنی با هیچ کس حرف نمیزنید؟» «به معنای دقیق کلمه، با هیچ کس!»

افکار عجیبی ذهنم را سخت به خود مشغول می‌دارد. احساسات غم انگیزی دلم را تنگ کرده و افکار زیادی، که هنوز برای خودم روشن نیست در ذهنم زیر و رو می‌شود. نه میتوانم مسائلم را حل کنم نه میلی به حل کردنشان دارم این کار کار من نیست.

شاید حالا می‌توانستم درک کنم آن سرمایی که در گلویم گیر کرده بود چه چیزی بوده است. شاید تنهایی بود.

لوکی با خرناس گفت:(( اوه، بیخیال. زندگی نه گرانبهاست نه نادر. همه جا هست. اگه بخوای برای هر زندگی‌ای که ارزش داره گریه کنی، باید تا پایان دنیا اشک بریزی ))

<<خانه همیشه همان جایی نیست که انتظارش را داری. می‌تواند عوض بشود، همان‌طور که زندگی عوض میشود>>

دامبلدور : هری تو این دنیای شلم شوربای عاطفی هیچ پاسخ قطعی وجود نداره. کمال دور از دسترس نوع بشره، دور از دسترس جادو هم هست : آگاهی از اینکه درد و رنج دوباره به سراغت می آد‌‌. با کسایی که دوست‌شون داری، صادق باش، درد و رنج‌تو نشون‌شون بده. رنج کشیدن به اندازه‌ی نفس کشیدن برای انسان طبیعیه.

خشم جهنم هم به اندازه زنی نیست که بهش بی حرمتی شده.

رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم میخواستم زندگی‌ام ژرف و معنادار باشد و تمام عصاره‌ی حیات را فرو ببرم تا ریشه کن کنم هر آن چه را که زندگی بخش نیست و نمی‌خواهم لحظه‌ی مرگ دریابم که هرگز زندگی نکرده ام.

با این که باور کردنش سخته اما یک روز هر کدام از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!

هری به پهلو غلتید و فکر کرد: این چیزیه که این جا بابد به ما یاد بدهند. باید طرز کار مغز دختر ها رو به ما درس بدهند... این خیلی بیشتر از درس پیشگویی به دردمان می خورد...

_نمی خوام درباره‌ی احساساتم حرف بزنم،باشه؟ _هری،چنین درد و رنجی ثابت می کنه که تو هنوز انسانی! این درد بخشی از انسان بودنه... هری فریاد کشید: _پس اگه این جوره،من _نمیخوام_ انسان_ باشم.

اگر می دانستیم چقدر دردهایمان شبیه به یکدیگر است، بیشتر همدیگر را درک می‌کردیم و کمتر حمله می‌کردیم